Hebban recensie
Wageningse misdaadroman
Doodzonde is het tweede boek van Hetty Visser. Het verhaal speelt zich, net als haar eerste boek, af in en rond Wageningen. Dit keer staat de afdeling Humane Voeding van de universiteit van Wageningen centraal. De auteur woont zelf in Wageningen en werkte bij deze afdeling.
In Doodzonde wordt een studente bij Humane Voeding vermist. Ze had al enkele weken last van een stalker. Omdat de kans bestaat dat er een agent bij de verdwijning betrokken is, wordt privédetective Tess Herder ingeschakeld voor het onderzoek op de universiteit. Dan krijgt nóg een vrouwelijke medewerker bedreigingen via brieven. Als dekmantel doet Tess mee aan een voedingsproef, waardoor het niemand opvalt dat ze ondertussen de vermeende stalker zoekt.
Omdat Tess te veel de grenzen opzoekt, wordt ze van het onderzoek afgehaald. Maar de zaak intrigeert haar en ze gaat op eigen houtje verder. Ze overschrijdt hierbij de regels en ontdekt belangrijke gegevens die de politie nooit kan ontdekken. Ze wil rechtvaardigheid en gaat door met het onderzoek, ook al wordt ze daar niet voor betaald en loopt ze zelf gevaar.
Tess is een ex-politieagente met een schimmig politieverleden. Hetty Visser omschrijft haar als een lange, gespierde vrouw vol tegenstrijdigheden. Want naast fervent bokser, zit ze ook in een zangkoor dat klassieke muziek zingt. Hoewel de auteur Tess neerzet als een bevlogen privédetective, is het moeilijk je in haar te verplaatsen. De privédetective is onafscheidelijk verbonden met haar afgetrainde herdershond Herder, waarmee ze lange wandelingen in de uiterwaarden bij de Rijn maakt. Tevens heeft ze een nieuwe liefde gevonden in kunstschilder Ron.
Op de cover staat dat Doodzonde een romantische misdaadroman is. Maar wordt met romantisch de liefde tussen Ron en Tess bedoeld? Want de relatie tussen de privédetective en de kunstschilder blijft erg aan de oppervlakte. Het verhaal zit redelijk goed in elkaar, maar de spanning zet niet echt door. Hetty Visser beschrijft de omgeving van Wageningen realistisch. Dit zorgt ervoor dat Doodzonde vooral leuk is om te lezen voor de inwoners van Wageningen en omstreken.
In Doodzonde wordt een studente bij Humane Voeding vermist. Ze had al enkele weken last van een stalker. Omdat de kans bestaat dat er een agent bij de verdwijning betrokken is, wordt privédetective Tess Herder ingeschakeld voor het onderzoek op de universiteit. Dan krijgt nóg een vrouwelijke medewerker bedreigingen via brieven. Als dekmantel doet Tess mee aan een voedingsproef, waardoor het niemand opvalt dat ze ondertussen de vermeende stalker zoekt.
Omdat Tess te veel de grenzen opzoekt, wordt ze van het onderzoek afgehaald. Maar de zaak intrigeert haar en ze gaat op eigen houtje verder. Ze overschrijdt hierbij de regels en ontdekt belangrijke gegevens die de politie nooit kan ontdekken. Ze wil rechtvaardigheid en gaat door met het onderzoek, ook al wordt ze daar niet voor betaald en loopt ze zelf gevaar.
Tess is een ex-politieagente met een schimmig politieverleden. Hetty Visser omschrijft haar als een lange, gespierde vrouw vol tegenstrijdigheden. Want naast fervent bokser, zit ze ook in een zangkoor dat klassieke muziek zingt. Hoewel de auteur Tess neerzet als een bevlogen privédetective, is het moeilijk je in haar te verplaatsen. De privédetective is onafscheidelijk verbonden met haar afgetrainde herdershond Herder, waarmee ze lange wandelingen in de uiterwaarden bij de Rijn maakt. Tevens heeft ze een nieuwe liefde gevonden in kunstschilder Ron.
Op de cover staat dat Doodzonde een romantische misdaadroman is. Maar wordt met romantisch de liefde tussen Ron en Tess bedoeld? Want de relatie tussen de privédetective en de kunstschilder blijft erg aan de oppervlakte. Het verhaal zit redelijk goed in elkaar, maar de spanning zet niet echt door. Hetty Visser beschrijft de omgeving van Wageningen realistisch. Dit zorgt ervoor dat Doodzonde vooral leuk is om te lezen voor de inwoners van Wageningen en omstreken.
1
Reageer op deze recensie