Joe, de trein en ik

Als verrassing kreeg ik dit boek onder ogen. Joe en ik.
Ik las het eerst als 'You and me'. Misschien is het ook wel zo bedoeld, met een knipoog. Het omslag spreekt me aan: een mooie trein, verwijzend naar de DVD van Rail Away over mooie treinreizen door de hele wereld. Pas toen ik het omslag aan de binnenkant las, wist ik dat het om een Young Adult-boek ging. Voor dit genre vind ik het onderwerp erg zwaar; een puberjongen, Woelie, maakt de wens van zijn stervende vader, Joe, werkelijkheid. Ze gaan samen tegen beter weten in op een treinreis door Europa. 
Vader is doodziek maar wil er niet aan toegeven. Hij neemt zware pijnstillers in om met zijn zoon een berg te kunnen beklimmen en Manneken Pis te zien. 
De jongen, Woelie, is zeer solidair naar zijn beide ouders toe. Hij belt en bezoekt zijn moeder regelmatig. Zij is opgenomen in een inrichting voor psychiatrische patiënten. Verweven in het verhaal lees je de schrijfsels van Woelie in zijn opschrijfboek. Hij weet geen goed begin voor zijn levensverhaal en probeert van alles uit. 
Andere personages in het verhaal zijn Sjaak, Daisy en Ute. Sjaak is een vriend van Joe die er ook op moeilijke momenten voor hem is. Daisy is de overbuurvrouw die Woelie graag bespiedt. Bij haar krijgt hij zijn eerste seksuele gevoelens. Ute is een barmeisje dat hij op een van de reizen tegenkomt en waar hij zijn "eerste keer" mee beleeft. 

Het is een beklemmend boek waarvan het einde onvermijdelijk is. Knap geschreven door Mireille Geus, bij wier foto op het boek je niet direct zo'n "zwaar onderwerp" verwacht.