Vurig en humoristisch betoog

Introversie gaat met nogal wat vooroordelen gepaard, merkte Sophia Dembling de afgelopen jaren. Tijd voor een stille revolutie. Want introverte mensen zijn niet (altijd) verlegen, asociaal of onvriendelijk. Introvert zijn is niet fout, ook al lijkt de maatschappij soms wat anders te beweren.  

‘Was ik verlegen? Gemeen? Bevooroordeeld? Misantropisch? Streng? Had ik een hekel aan mensen? Was ik contactgestoord? Wat was er met me aan de hand en hoe kon ik veranderen en het soort uitbundige, ‘lang leve de lol’-persoon worden die iedereen graag ziet? Waarom lukt me dat niet? Omdat dat nu eenmaal niet in mijn aard ligt. Ik ben introvert. En er is helemaal niets met me aan de hand,’ schrijft de journaliste in haar boek De kracht van stille mensen.  

De rubriek ‘The Introvert’s Corner’ die Dembling bijhoudt voor Psychology Today is al tijden een succes. In haar columns geeft ze advies en tips aan introverte mensen die zich vandaag de dag moeten redden in een wereld waarin geldt ‘hoe meer zielen, hoe meer vreugd.’ In haar boek doet ze een goed woordje voor ‘het leven van de eenzelvige mens.’  

In het boek praat Dembling rechtstreeks tegen haar lezer, waardoor het een verlengstuk is van haar rubriek. Hoewel het boek op sommige punten duidelijk is toegespitst op de Amerikaanse lezer (zoals het hoofdstuk ‘De grote Amerikaanse drukte’), zijn de onderwerpen voor elke persoon interessant. In korte hoofdstukken, gelardeerd met persoonlijke ervaringen, deelt de auteur haar visie op introversie in een drukke wereld en geeft haar lezers tips om zich daarin staande te houden zonder te hoeven veranderen wie ze zijn. Aan de hand van enkele onderzoeken toont ze aan hoe introversie in de huidige wereld wordt omgeven door vooroordelen. Later volgen tips om feestjes op waardige wijze door te komen of te verlaten en energieslurpende gesprekken te beëindigen, maar ook adviezen voor het onderhouden van vriendschappen en je relaties op de werkvloer. Dit alles terwijl je jezelf kunt blijven en je eigen grenzen kunt bewaken.

De rode lijn door het boek is Demblings betoog om introversie niet als een minderwaardig concept te beschouwen. Extraverte mensen krijgen energie van interactie met (veel) andere mensen; introverte mensen kóst het energie. Dat wil niet zeggen dat het een beter is dan het andere, vindt Dembling. ‘Door introversie te meten als een gebrek aan extraversie, wordt gesuggereerd dat extraversie iets is en introversie een soort leegte is. Een gebrek. Een gat. Een plek waar iets níet is. Dat weiger ik te accepteren. Ik geloof dat introversie haar eigen energie heeft, haar eigen existentie.’  

Dembling steekt haar lezers een hart onder de riem, door tientallen redenen te noemen waarom de wereld introverte mensen nodig heeft. Zoals het spreekwoord ‘Brutalen hebben de halve wereld’ vaak grappend gevolgd wordt door ‘En niet-brutalen de andere helft’, geldt precies hetzelfde voor introversie. Hoewel extraversie vaak wordt gekoppeld aan succes, benoemt Dembling vele succesvolle introverte mensen die het gemaakt hebben, zoals acteurs Steve Martin, Julia Roberts, Katharine Hepburn en Kristin Stewart.  

De kracht van stille mensen is door het vurige – maar tegelijkertijd humoristische! - betoog een steun voor introverte mensen. Tegelijkertijd kan het een eyeopener zijn voor mensen die zichzelf (nog) niet beschouwen als introvert, maar zo wel een deel van zichzelf beter kunnen plaatsen en begrijpen.  

Bovendien is De kracht van stille mensen ook aan te raden aan extraverte mensen. Zij zullen zich na het lezen beter kunnen verplaatsen in hun introverte medemens en hen niet zonder meer als ‘eenzaam’, ‘arrogant’ of ‘gevoelloos’ bestempelen.  

Intussen gaat Dembling door met haar stille revolutie: ‘Ik denk niet dat iemand zich zorgen hoeft te maken over een ophanden zijnde bloederige opstand van introverte mensen. Dat is niet onze stijl. Dat is te lawaaiig. Maar er is niet mis met de wereld laten weten dat we erbovenop zitten, op dit hele gedoe van extraverte vooroordelen. En we zwijgen niet langer. We praten misschien zachtjes, maar we zijn niet stil.’