Boeiend betoog tegen de bio-industrie

Op de boerderij van Rosamund Young vind je geen opeengepakte koeien die op vaste tijden te eten krijgen en gemolken worden. Op haar boerderij in Engeland, in 1953 gestart door Youngs ouders – die hun dynamisch-biologische boerderij opzetten vóór iemand ooit van biologisch boeren gehoord had – mogen koeien, varkens, kippen en schapen dag en nacht rondscharrelen over grond en weilanden die met elkaar verbonden zijn (en waarvan de hekken open staan). Schuilen kan altijd, in de stal of onder een heg. Kalfjes worden niet gespeend, maar groeien op bij hun moeder (of oma, als die oppasdienst heeft). Youngs Kite’s Nest Farm lijkt een koeienparadijs en in Het geheime leven van de koe deelt de boerin vele anekdotes uit de decennia die zij doorbracht met het observeren van haar koeien. Overigens komen ook de varkens, schapen en kippen van Kite’s Nest Farm aan bod in vertederende verhaaltjes.

Het boek opent met een stamboom van het vee, dat een fijn geheugensteuntje en inzicht in de kudde biedt bij alle verhalen die Young zo vol enthousiasme vertelt. Rosamund Young laat zien dat koeien, net als de ons zo vertrouwde huisvrienden als honden en katten, een bewustzijn hebben, liefde en genegenheid voor elkaar voelen, vriendschappen kunnen sluiten en bovendien heel goed zelf weten wat goed voor hen is. Hun instinct brengt hen dagelijks naar de juiste grassen en bladeren die zij nodig hebben, naar beschutte of open plekken, maar ze weten ook steun en hulp in te roepen (van mens of koe) wanneer dat nodig is.

‘Niemand verwacht dat een kind dat opgroeit in een krappe, liefdeloze omgeving, gescheiden van zijn ouders en broers en zussen, zonder bewegingsvrijheid en met elke dag hetzelfde voedsel zich normaal zal ontwikkelen. Toch lijken veel boeren, evenals de overheidsinstanties die hen van informatie voorzien, dat wel te verwachten van boerderijdieren.’

Dit mooi vormgegeven boekje is een heruitgave, het verscheen namelijk oorspronkelijk in 2003, maar kreeg veertien jaar later een update mét prachtige fullcolour foto’s die regelmatig een hele spread beslaan. De afbeeldingen laten de goede conditie zien waarin de koeien verkeren: glanzende vachten en stralende ogen spatten van de pagina’s, waarop de guitige kalfjes uiteraard ook hun opwachting maken. Youngs manier van vertellen is persoonlijk en bovendien blijven de verhalen interessant: zij vertelt ze niet op chronologische volgorde, maar verbindt ze via tussenkopjes, waardoor een relaas ontstaat waarin de anekdotes ook prima af en toe los te lezen zijn.

Hoe mooi die verhalen ook zijn – wie geniet er nu niet van de capriolen van jonge kalfjes of de behulpzame moederinstincten van adoptiekoeienmoeders -, en hoe lovenswaardig de ‘methode’ van Young ook is, voor vegetarische of veganistische lezers zullen sommige opmerkingen alsnog weerstand oproepen. Want uiteindelijk zijn al deze dieren, waar Young zo liefdevol over praat, bestemd voor de slacht.

‘Zorgen dat dieren gelukkig zijn en ze hun natuurlijke gedragsinstinct laten volgen, is niet alleen moreel en ethisch essentieel, het is ook financieel de gezondste keuze: gelukkige dieren groeien harder.’

Al met al is dit relaas van Young een betoog tegen de bio-industrie waar geen speld tussen te krijgen is en een pleidooi voor een bewustere omgang met dieren, die ontegenzeggelijk ieder hun eigen karakter hebben.