Een brug zonder bestemming

Na de drie dikke pillen uit de ‘Hof van doorns en rozen’-trilogie moeten fans het na een jaar wachten nu met een dunnere, iets meer dan 200 pagina’s tellende novelle doen. Zij kunnen zich met Hof van ijs en sterren wederom onderdompelen in de wereld van Prythian en haar bewoners, onder wie natuurlijk het droomkoppel Feyre en Rhysand.  

Na de oorlog tegen de koning van Hybern en de verwoesting van Velaris waarmee de trilogie afsloot, proberen Edelvrouwe van het Nachthof Feyre en haar inner circle de stad weer op te bouwen en hulp te bieden aan alle bewoners die erdoor zijn getroffen. Gelukkig is er ook afleiding; het verhaal start een week voor de Winterzonnewende, de kortste dag van het jaar. Feyre bereidt zich voor op het feest dat doet denken aan Kerstmis: de versieringen van dennentakken en de jacht op passende cadeaus ontbreken niet. Zelfs rondwervelende sneeuwvlokken doen een duit in het zakje. Toch kan de Edelvrouwe de gruwelijkheden uit het verleden niet loslaten, vooral niet nu ze merkt wat de ontwikkelingen met haar familieleden hebben gedaan.  

Sarah J. Maas begon al tijdens het schrijven van Hof van vleugels en verwoesting, deel drie in de trilogie, aan deze novelle. In een brief aan haar lezers vertelt zij: 

‘De blik in de toekomst die het schrijven van Hof van ijs en sterren mij bood hielp me ervoor te zorgen dat het einde van Hof van vleugels en verwoesting precies zo werd als ik wilde. En stiekem wilde ik gewoon meer tijd met mijn personages doorbrengen (en ze lol zien maken en dat dan niet, zeg maar, middenin een verschrikkelijke oorlog).’  

Lol hebben de personages zeker in Hof van ijs en sterren. Maas geeft hen een welverdiende pauze na de heftige ontwikkelingen uit de serie. Maar dat is ook direct het probleem met deze novelle: vergeleken met de eerste drie boeken is het simpelweg saai.  

Tweehonderd pagina’s zouden voldoende moeten zijn voor meer substantie, maar die ontbreekt. Wat dit verhaal mist is diepgang. Terwijl de personages zich in met name deel twee en drie van de trilogie op een mooie manier ontwikkelden, zien we in Hof van ijs en sterren slechts een week uit het leven van Feyre, Rhysand, Cassian, Azriel en Morrigan. Zelfs Tamlin komt aan bod. Dat biedt niet veel ruimte voor actie, zoals we gewend zijn uit de eerdere boeken, maar wél voor verdieping van de karakters. En Maas doet absoluut een dappere poging, door afwisselend voor het ik-perspectief van Feyre en Rhysand te kiezen en bovendien Cassian, Mor en Nesta aan het woord laat vanuit een derde persoonsperspectief. Maar helaas, juist door die afwisseling tussen de personages is tweehonderd pagina’s aan de krappe kant om daarmee te kunnen overtuigen.  

Elk moment dat het verhaal even de diepte in lijkt te gaan – door bijvoorbeeld Morrigans worsteling met zichzelf én haar vader aan te stippen, een tipje van de sluier op te lichten van Cassians verleden of een blik te gunnen op Nesta’s trauma – keert Maas al gauw weer terug naar de shopsessies voor Zonnewendecadeaus, beschrijvingen van maaltijden die genuttigd worden en – natuurlijk – de woeste seksuele aantrekkingskracht tussen Feyre en Rhysand, die ook in deze novelle niet onderbelicht blijft. Dat laatste begint bovendien al gauw te irriteren: het verlangen tussen de metgezellen en de verwijzingen daarnaar komen elke paar pagina’s tot vervelens toe terug.  

Maas heeft laten weten dat een nieuwe trilogie over Prythian zal schrijven. Deze novelle zou het gat overbruggen dat bestaat tussen de eerste trilogie en de nieuwe spin-off-serie. Welk personage daarin centraal staat en wanneer het eerste boek verwacht wordt, is nog niet bekend. Hof van ijs en sterren doet vermoeden dat zus Nesta een goede kans maakt – zij is de meest getroebleerde van het gezelschap en lijkt daarmee meteen het meest interessante personage om over te lezen.  

Voor de eerste roman in deze spin-off-serie verschijnt kan er niet geoordeeld worden over het belang van Hof van ijs en sterren. Maar, ontdaan van alle fluff bevat de novelle misschien enkele tientallen pagina’s met belangrijke informatie die aan de basis van de nieuwe reeks zou kunnen liggen en daar hoogstwaarschijnlijk eenvoudig in te passen zou zijn. Dat is de indruk die achterblijft zodra de novelle dichtgeslagen wordt. Had Maas het bij een persoonlijk schrijfprojectje moeten houden om haar trilogie af te kunnen ronden? Daarover moet de lezer uiteindelijk zelf oordelen. De conclusie ligt uiteindelijk in de antwoorden op drie simpele vragen:    

Is de novelle sfeervol? Ja! Onderhoudend? Redelijk. Onmisbaar? Nee. Vooralsnog vormt Hof van ijs en sterren een brug zonder bestemming.