Je favoriete personages komen nog meer tot leven

Na het spectaculaire einde van Hof van mist en woede, waarin Tamlins verraad door zijn afspraak met de koning van Hybern aan het licht kwam en Feyre’s zussen Elain en Nesta tot Fae gemaakt werden, wachtten vele fans van de ‘Hof van doorns en rozen’-trilogie van Sarah J. Maas ongeduldig op de vertaling van het slotdeel. Daarin vinden we Feyre – inmiddels Edelvrouwe van het Nachthof en metgezel van Rhysand – in het Lentehof, waar ze Tamlin voor de gek moet zien te houden en ondertussen informatie verzamelt over zijn plannen en die van de koning van Hybern.  

Hybern staat namelijk op het punt om de oorlog te beginnen met als doel Prythian te overheersen. Feyre en haar vrienden uit het Nachthof moeten bondgenoten zien te vinden, zelfs diegenen die al eeuwen onvindbaar zijn. In alle hectiek die daarmee gepaard gaat, probeert de Edelvrouwe ook nog haar getraumatiseerde zussen zich thuis te laten voelen in de wereld van de Fae.  

Bijzonder is dat Maas voor de afronding van haar verhaal niet te zwaar leunt op de nodige actie, die uiteraard wel flink aanwezig is. De mooiste leeservaring komt namelijk voort uit de ontwikkeling van haar karakters. Zo laat Maas haar stoere hoofdpersonage nog verder tot bloei komen. Feyre, of de ‘Vloekverbreker’ zoals anderen haar nu ook kennen, leert in Hof van vleugels en verwoesting haar nieuwe magische krachten nog beter onder controle te krijgen en neemt de rol van Vrouwe van het Nachthof vol overgave op zich.  

Rhysand is een karakter dat eveneens veel ontwikkeling toont. Leerden we hem in deel een kennen als de aantrekkelijke, maar tegelijkertijd angstaanjagende bad guy, in het slot van de trilogie gunt de schrijfster ons een blik op al zijn innerlijke frustraties en angsten, veroorzaakt door zijn beschermingsdrang en de gruwelijkheden uit zijn verleden.    

Natuurlijk krijgt de relatie tussen Feyre en Rhys genoeg aandacht en ontbreken ook in dit deel de pikante scènes niet, maar de nadruk ligt toch vooral op de ontwikkeling van alle personages. We komen meer te weten over de achtergrond van bijpersonages als Cassian, Azriel en Mor en leren meer over de Edelheren van de andere Rijken van Prythian. Mooi is dat Maas daarbij grote onderwerpen als misbruik, homoseksualiteit en zelfs het vluchtelingenthema niet schuwt:  

‘Ja, als er mensen of elfiden zijn die een veilig heenkomen zoeken… dan staat deze stad voor hen open. Velaris is zo lang afgesloten geweest – te lang misschien. Nieuwe bewoners, uit andere plaatsen, met andere achtergronden en culturen… Ik zie niet in hoe dat verkeerd zou kunnen zijn. De overgang zal misschien ingewikkelder zijn dan we verwachten, maar… Ja. De poorten van deze stad zullen openstaan voor hen die bescherming zoeken. Voor iedereen die hiernaartoe vlucht.’  

De combinatie van thematiek en karakterontwikkeling zorgen dat de lezer zich betrokken voelt bij het verhaal en soms zelfs geëmotioneerd raakt. Daarbij weet Maas door de realistische en gedetailleerde omschrijvingen en haar natuurlijke schrijfstijl in Hof van vleugels en verwoesting opnieuw een wereld te schetsen die levensecht aandoet. De vertaling van Gerdien Beelen en Valérie Janssen is overigens weer prima in orde. Nergens doet de taal geforceerd aan en de zinnen verlopen vloeiend.   

Het spetterende en verrassende einde is alles wat je van een degelijke fantasyserie mag verwachten: onverwachte bondgenoten, onverwachte verraders en een onverwachte dood passeren de revue – hoewel de meningen van lezers over dat laatstgenoemde punt verdeeld zullen zijn. Ook worden niet alle verhaallijnen in Hof van vleugels en verwoesting netjes afgerond; niet zo gek dus dat er wordt gespeculeerd over een spin-offserie waarin bekende karakters terug zullen keren. Mocht dat inderdaad waar zijn, dan zouden we eind 2018 een vervolgdeel mogen verwachten. It’s gonna be a long wait…