Moderne opvolger voor Alice in Wonderland

Tahereh Mafi schreef eerder de populaire ‘Juliette Chronicles’, een trilogie waarvan de titels Vrees me, Verwoest me en Breek me je misschien meer zeggen. Deze serie voor young adults werd geprezen om de originaliteit, met name met betrekking tot de bijzondere schrijfstijl van Mafi. Die stijl heeft ze doorgetrokken tot in haar nieuwste uitgave.  

Met Verdermeer schreef Mafi voor het eerst een boek voor een andere doelgroep. Het verhaal is gericht op kinderen van tien jaar en ouder. Ze laat daarin de magische elementen uit haar trilogie niet los. In Verdermeer creëert ze een wereld die bol staat van de magie. In Ferenwoud wordt iedereen namelijk geboren met een eigen gave, ieder van hen heeft een magisch talent. Op twaalfjarige leeftijd laten ze dit talent aan de wereld zien en krijgen zij een persoonlijke taak toebedeeld. Een traditie die de Overgave wordt genoemd.  

Een belangrijk moment, ook voor Alice Alexis Koningsdauw. Er is alleen wel een probleem: Alice heeft geen kleur. En geen gave. En dus is ze nauwelijks iets waard in een wereld waarin magie alles is:  

‘Magie was het voedsel dat ze aten, de lucht die ze inademden. Het was de essentie van hun bestaan. Hun relatie met het land was volkomen symbiotisch: ze leefden vreedzaam tussen de planten en de bomen, en in ruil daarvoor zorgde het land dat ze konden gedijen. Het zaadje toverkracht dat in alle mensen van Ferenwoud aanwezig was, werd gevoed en onderhouden door het land dat ze bewerkten en bebouwden. Zonder hun land zouden ze verloren zijn.’  

Het probleem dat er buiten Ferenwoud geen magie zou zijn is vooral voor Alice verschrikkelijk: haar vader verliet het land (en dus zijn dochter) drie jaar geleden en verdween. Sindsdien is het Alices grootste wens om hem terug te vinden. Samen met pestkop en aartsvijand Olivier reist ze af naar het gevaarlijke Verdermeer, in de hoop niet alleen haar vader te vinden, maar ook haar eigen gave.  

Verdermeer is niet alleen een flinke pil voor een kinderboek, ook het taalgebruik lijkt hier en daar niet helemaal afgestemd op de doelgroep (‘hun relatie met het land was volkomen symbiotisch’). Sommige passages zijn bovendien ronduit griezelig. Gelukkig maakt de aanwezige humor wat dat betreft een hoop goed. Een bijzonder element is de alwetende verteller die Mafi aan het verhaal heeft toegevoegd. Deze naamloze levert niet alleen droogkomisch commentaar op de handelingen van Alice, maar op die van alle personages om haar heen. Het taalgebruik en de beschrijvingen zijn poëtisch, maar worden door toevoeging van deze verteller een stuk toegankelijker voor de jonge lezer.  

Inhoudelijk gezien is Verdermeer een mooi en belangrijk verhaal. Natuurlijk komen universele thema’s als vriendschap liefde aan bod, maar belangrijker zijn de levenslessen die Alice leert. Hoe het hebben van moed en zelfvertrouwen je door lastige periodes heen kan helpen, zelfs als je niet zeker bent over je eigen plek in de wereld. Wees jezelf en geloof in jezelf, want alleen daar is de echte magie te vinden.  

Ergens doet Verdermeer een beetje denken aan dat andere klassieke verhaal over een beroemde Alice (in Wonderland). Verdermeer laat een kleurrijke, sprookjesachtige wereld zien, vol vreemde personages, maar vooral vol magie die onweerstaanbaar is voor jong én oud.