Wrijving geeft glans

Wrijving geeft glans: Vander Wouden beschrijft twee personages, begin 60-er jaren. Beiden met hun familie-achtergrond. De een, Isabel, oprecht een individualist en autonoom, en bloedchagrijnig, De ander, Eva, opportunistisch, ogenschijnlijk vrolijk spontaan en mens-/manlievend, en feitelijk afhankelijk van (de mening van) anderen. Dat het wrijft in de eerste 9 hoofdstukken tussen de twee vrouwen, is dan ook niet vreemd. Vanaf hoofdstuk 10 is er glans. Degene die hoofdstuk 10 verteerd heeft, zal begrijpen waarom ik dat zo schrijf. De familie Den Brave met als oudere generatie oom Karel en tante Rian heeft haar eigen visie op gestolen of vlot verkregen goed. De omslag toont een peer, symboliek uit de preek in de plaatselijke kerk over Sint Augustinus. Deze heilige (zo leert Isabel tijdens een dienst) had ooit kennelijk genoten van een gejat exemplaar. Laat Isabel den Brave nou dwangmatig controle willen houden op de spullen van haar in 1953 overleden moeder, en anderen verdenken van malversaties/diefstal. Moeder Den Brave nam het echter zelf niet zo nauw met het mijn en dijn, evenals de schijnbaar gulle, maar eerder vrekkige Karel. Om maar helemaal te zwijgen van Rian die de ovenschaal van haar Joodse buurvrouw in “bewaring” (titel!)neemt in de oorlogsjaren.
De Joodse familie De Haas waar Eva deel van uitmaakt, is er na de oorlog nog wel, zij het gedecimeerd. Eva is tegen wil en dank de wraakgodin. Het thema is geleend van Marga Minco’s novelle Het Adres, erkent Vander Wouden helemaal in haar dankwoord. Vander Wouden besluit met de fraaie bijbeltekst “want mijn huis zal een bedehuis heten voor alle volken”. Onwillekeurig moest ik bij het dichtslaan van het boek eraan denken, dat de oorlog in Gaza een goed voorbeeld van het volgende is: niet handelen naar je eigen geloofs- en levenswaarden. Het mag na bovenstaande duidelijk zijn: ik geef dit boek alle vijf sterren!