Lezersrecensie
Jan, Michiel en Boris
Jan, Michiel en Boris zijn de zonen van Olga en Han. In zijn boek “De tuinen van Buitenzorg” reconstrueert schrijver Jan het leven van zijn ouders in voormalig Nederlands-Indië. Hij doet dat op een meticuleuze manier. Terecht waarschijnlijk onderkent hij bij moeder Olga een persoonlijkheidsverandering in de zin van empowerment na de ontberingen in Japanse internering in de kampen Malino en Kampili, dichtbij Makassar op Sulawesi. Vader Han kwam terecht in krijgsgevangenenkamp Paré-Paré, en werd als predikant door de Japanse kampcommandant afgeranseld met een zweep. Dankbaar maakt de “naoorlogse” Jan Brokken gebruik van de hem toegevallen brieven van Olga aan tante Nora. Daarin censureert Olga zichzelf, ondermeer rekening houdend met de ongewenste kinderloosheid van Nora. De schone schijn: een liefdevolle gezinshereniging en de nuchtere constatering er nog te zijn. De realiteit(niet blijkens de brieven, maar in “real life”): zowel ouders als broers raken getroffen, de een met angsten, de ander met cardiologische beperkingen en verlies van spontaniteit, en weer een ander met meer met zichzelf bezig zijn dan voorheen. Het boek omvat ook verhandelingen over de diverse culturen op Sulawesi en over Europese taalkundigen en musici, die zich daarin in de 19e en 20e eeuw vergaand verdiepen. En daarmee heeft Jan Brokken een indrukwekkend boek geschreven!
1
Reageer op deze recensie