Ergens in Cadestelle, een dorpje in het noorden van Italië, woont de 37-jarige Lidewey van Noord. Ze is er permanent, kent de hele fauna en flora in de directe omgeving. Ze is ook gekend bij haar dorpsgenoten, en wel als Scrittura en Straniera. Niettemin sluit ze vriendschap met deze en gene, met de een wat intensiever dan met de ander. Ze sluit mannen uit behalve zekere Filippo, met wie ze een LAT-relatie heeft. De lange afstand tussen Cadestelle en diens woonplaats is alleen voor hem een beletsel. Zij verlangt naar meer, maar hij geeft geen cm toe, en verzint steeds een smoes waarom hij niet ook eens bij haar langs komen kan in plaats van andersom. Ze lijdt aan long-Covid. Ze kent een periode van "vóór en na": de symptomen zijn vermoeidheid, een verstoorde ademhaling, een verergerde claustrofobie. Haar actieradius is beperkt geworden door de ziekte. Een tv-optreden in Nederland voor Avondetappe komt te vervallen doordat ze last minute afzegt. Daarbij komt nog een verlammende ernstige paniekstoornis. Basis van dit alles is haar jeugd. Haar ouders scheidden toen Lidewey 7 jaar was. Ze was enig kind, en trok zich terug telkens als ze zich "alleen voelde, in de steek gelaten, of te klein om het verdriet van (mijn) ouders te dragen". En streek als 7- jarige voor haar vader zijn overhemden om hem voor zich te winnen uit angst hem te verliezen. Dertig jaar later bespeelt Filippo haar in haar eenzame en allenige bestaan, maar de herhaalde sequentie kan ze maar met moeite onderkennen. Ze besluit om medikatie van de huisarts te accepteren, een zogenaamde SSRI met matig resultaat. Elisa, de dochter van vriendin Maria, beschouwde Lideweij vóór haar long-Covid, als een vluchtheuvel, daarna niet meer. Veilig oversteken is een vorm van levenskunst, waar de Scrittura uiteindelijk wel mee uit de voeten kan. Haar schrijfstijl doet denken aan de Milanees Paolo Cognetti, die ook zo lyrisch uitwijdt over de bossen en bergen in Italië. Zij is openhartig over haar gevoelsleven. Tegelijk beschrijft ze minutieus en met humor haar omgeving, inclusief de mensen, die je nou eenmaal erbij krijgt in de bewoonde wereld. De lezer voelt zich vereerd dat Lideweij dit allemaal wenst te delen, en zij blijft boeien, tot en met de laatste twee woorden in haar boek. Goede reis, inderdaad. Aanrader!
