Lezersrecensie
Goed fantasydebuut
Deze recensie is oorspronkelijk op mijn eigen boekenblog verschenen:https://lisalovestoreadcom.wordpress.com/2024/10/16/de-stad-der-wolken/
Zin om een fantasydebuut te lezen van Nederlandse bodem? Dan is De Stad der Wolken van Flora Pennartz een dikke aanrader! Pennartz studeerde natuurkunde en geschiedenis en werkt als docent wetenschapscommunicatie aan de Vrije Universiteit Amsterdam. Het verhaal gaat over Dana en een mysterieuze man vertelt haar dat ze moet vluchten vanwege enge zielslurpende Achromanten en dat Dana een Luminist is. Ze duikt in een avontuur waar ze uiteindelijk een aantal proeven in de Stad der Wolken moet volbrengen voordat ze zich een volwaardig Luminist mag noemen. Maar wel onder constante dreiging, hoe loopt dat af? In deze recensie beargumenteer ik waarom ik De Stad der Wolken een geslaagd debuut vind.
Ten eerste zuigt de proloog de lezer gelijk in het verhaal. Het maakt de lezer nieuwsgierig en roept gelijk allemaal vragen op. Wat voor wezen is dit? Waarom moeten Dana’s ouders, oma en Dana zelf dood? Welk voorwerp wordt meegenomen? Dit zijn relevante vragen voor de nieuwe wereld waarin de lezer stapt. Verder in het boek worden deze zaken duidelijk. De schrijfstijl zou ik niet als heel spannend willen bestempelen, maar was wel vlot en het verhaal wekte genoeg interesse op dat de lezer wil weten hoe het verhaal afloopt. De lezer leeft mee met de sympathieke personages en deze worden allemaal voldoende uitgewerkt. Wat ik leuk vond, is dat enkele hoofdstukken vanuit een ander perspectief dan Dana worden geschreven. Hierdoor is er sprake van een andere beleving, leuk!
Ten tweede bevat dit verhaal een aantal mooie thema’s. Pennartz studeerde natuurkunde en geschiedenis, dus het is niet verwonderlijk dat deze twee elementen door het boek verweven zitten. De wereldlijke steden worden beknopt en beeldend beschreven en de natuurkundige technologieën krijgen een plaats in het boek. Ook thema’s, zoals de uitstervende bijen, vluchtelingen en het milieu bespreekt Pennartz met een licht kritische noot: “De onderwaterwereld was vervuild, vissen stierven, de mensen die leefden van de visserij kwamen om van de honger. Iedereen wist wie het gedaan had, toch had niemand het bedrijf aangeklaagd. Het was even in het nieuws geweest, tot de krantenkoppen waren overgenomen door de scheiding van twee filmsterren.” (2024: p. 19)
Ten derde is de fantasierijke wereld goed uitgewerkt. Deze bevat een combinatie van non-fictie (bestaande geografische plekken) en fictie waardoor de lezer bijna gelooft dat Luministen echt bestaan: “In veel culturen werden we als goden vereerd. […] Later begonnen mensen ons te wantrouwen. Ze dachten dat we heksen waren en met de duivel samenwerkten of dat we gestoord waren.” (2024: p. 54) Maar ook de verzonnen elementen zijn goed uitgedacht, zoals de werkwijze van de Luministen en de schepsels Achromanten. Proeven zijn een terugkerend element in andere boeken. Daar had ik in De Stad der Wolken iets meer van verwacht, maar ze leken gelukkig niet al te veel op de bekende proeven uit bijvoorbeeld De hongerspelen of Divergent.
En ten slotte het einde. Naarmate het verhaal vordert, zijn er wel wat actiemomenten, maar het boek werkt uiteindelijk toe naar iets groots. Toch bevat het boek richting het einde nog wel wat verrassende elementen. Het boek kan bijna als ‘afgerond’ worden bestempeld – in principe zijn de meeste vragen beantwoord – maar dan komt de lezer bij het laatste hoofdstuk. Dit hoofdstuk laat de lezer vol verbazing met een heleboel vragen achter, hunkerend naar het vervolg: De val van de Burcht.
Bedankt Uitgeverij Prometheus voor dit recensie-exemplaar.
Zin om een fantasydebuut te lezen van Nederlandse bodem? Dan is De Stad der Wolken van Flora Pennartz een dikke aanrader! Pennartz studeerde natuurkunde en geschiedenis en werkt als docent wetenschapscommunicatie aan de Vrije Universiteit Amsterdam. Het verhaal gaat over Dana en een mysterieuze man vertelt haar dat ze moet vluchten vanwege enge zielslurpende Achromanten en dat Dana een Luminist is. Ze duikt in een avontuur waar ze uiteindelijk een aantal proeven in de Stad der Wolken moet volbrengen voordat ze zich een volwaardig Luminist mag noemen. Maar wel onder constante dreiging, hoe loopt dat af? In deze recensie beargumenteer ik waarom ik De Stad der Wolken een geslaagd debuut vind.
Ten eerste zuigt de proloog de lezer gelijk in het verhaal. Het maakt de lezer nieuwsgierig en roept gelijk allemaal vragen op. Wat voor wezen is dit? Waarom moeten Dana’s ouders, oma en Dana zelf dood? Welk voorwerp wordt meegenomen? Dit zijn relevante vragen voor de nieuwe wereld waarin de lezer stapt. Verder in het boek worden deze zaken duidelijk. De schrijfstijl zou ik niet als heel spannend willen bestempelen, maar was wel vlot en het verhaal wekte genoeg interesse op dat de lezer wil weten hoe het verhaal afloopt. De lezer leeft mee met de sympathieke personages en deze worden allemaal voldoende uitgewerkt. Wat ik leuk vond, is dat enkele hoofdstukken vanuit een ander perspectief dan Dana worden geschreven. Hierdoor is er sprake van een andere beleving, leuk!
Ten tweede bevat dit verhaal een aantal mooie thema’s. Pennartz studeerde natuurkunde en geschiedenis, dus het is niet verwonderlijk dat deze twee elementen door het boek verweven zitten. De wereldlijke steden worden beknopt en beeldend beschreven en de natuurkundige technologieën krijgen een plaats in het boek. Ook thema’s, zoals de uitstervende bijen, vluchtelingen en het milieu bespreekt Pennartz met een licht kritische noot: “De onderwaterwereld was vervuild, vissen stierven, de mensen die leefden van de visserij kwamen om van de honger. Iedereen wist wie het gedaan had, toch had niemand het bedrijf aangeklaagd. Het was even in het nieuws geweest, tot de krantenkoppen waren overgenomen door de scheiding van twee filmsterren.” (2024: p. 19)
Ten derde is de fantasierijke wereld goed uitgewerkt. Deze bevat een combinatie van non-fictie (bestaande geografische plekken) en fictie waardoor de lezer bijna gelooft dat Luministen echt bestaan: “In veel culturen werden we als goden vereerd. […] Later begonnen mensen ons te wantrouwen. Ze dachten dat we heksen waren en met de duivel samenwerkten of dat we gestoord waren.” (2024: p. 54) Maar ook de verzonnen elementen zijn goed uitgedacht, zoals de werkwijze van de Luministen en de schepsels Achromanten. Proeven zijn een terugkerend element in andere boeken. Daar had ik in De Stad der Wolken iets meer van verwacht, maar ze leken gelukkig niet al te veel op de bekende proeven uit bijvoorbeeld De hongerspelen of Divergent.
En ten slotte het einde. Naarmate het verhaal vordert, zijn er wel wat actiemomenten, maar het boek werkt uiteindelijk toe naar iets groots. Toch bevat het boek richting het einde nog wel wat verrassende elementen. Het boek kan bijna als ‘afgerond’ worden bestempeld – in principe zijn de meeste vragen beantwoord – maar dan komt de lezer bij het laatste hoofdstuk. Dit hoofdstuk laat de lezer vol verbazing met een heleboel vragen achter, hunkerend naar het vervolg: De val van de Burcht.
Bedankt Uitgeverij Prometheus voor dit recensie-exemplaar.
1
Reageer op deze recensie