Meer historische roman dan thriller

Edinburgh, een lijk van een prostituee, verloskundestudent Will, dienstmeisje Sarah. Dit zijn de basisingrediënten voor Een dodelijk gif van Ambrose Parry (pseudoniem voor Christopher Brookmyre & Marisa Heatzman). Het boek is vertaald door Gerda Baardman en uitgegeven bij Haun Crime & Mystery. Het boek is onderdeel van een zesdelige serie. Hebban organiseerde een leesclub over dit boek en met een groepje van zo’n 10 mensen hebben we dit boek besproken, zie: https://www.hebban.nl/spot/leesclub-een-dodelijk-gif. Maar wat vond ik van het boek? Eerlijk gezegd viel het boek mij een beetje tegen en in deze recensie bespreek ik waarom.

Dit boek vind ik eerder een historische roman met een spannend elementje dan een echte thriller. Dat komt vooral door de schrijfstijl. In de aanprijzing van het boek werd het een thriller genoemd. Vaak verwacht ik dan wel een spannende schrijfstijl met cliffhangers, constant heen en weer geschud van wie de dader is en een originele reden om te moorden of gruwelijke beschrijvingen van de moorden/lijken. Helaas wist ik al halverwege het boek wie de dader was, zijn er nauwelijks cliffhangers en bevat het boek vooral zeer uitgebreide beschrijvingen van de bevallingen. De dialogen zijn ook wat saai weergegeven en zelf vond ik het boek niet per se typisch in de setting van Edinburgh.

Een ander punt van de schrijfstijl is de taal. Enerzijds ben ik daarover enthousiast omdat het rijk is en echt termen gebruikt uit die tijd (jaren 1840). Denk aan ouverture, ommissie, muilpeer, badinerend en scheikundige termen. Dat maakt het voor een lezer die geen scheikundige/geneeskundige achtergrond heeft wel iets lastiger om te lezen. Niet per se een minpunt, maar wel iets om rekening mee te houden als je dit boek gaat lezen.

Wat ik heel leuk vind is de historische achtergrond, de historische ‘waarheid’. Het boek geeft duidelijk de medische tijdsgeest weer. En daarmee bedoel ik dat bijvoorbeeld de verloskundige professor Simpson echt heeft bestaan. Of dat men discussieert over de interessante vraag: hoe ver mag je gaan voor de wetenschap?

De personages, daar had ik helaas niet echt een band mee. Will is een onsympathieke student, maar wellicht wel correct in de tijdsgeest van toen. Hij maakt een ontwikkeling door en leer je een heel klein beetje beter kennen. Wellicht komt dat omdat het boek onderdeel is van een zesdelige serie en leer je de personages in de andere boeken beter kennen. Maar helaas werd ik niet nieuwsgierig naar zijn achtergrond gemaakt, waardoor ik het vervolgdeel zou lezen. Het tweede hoofdpersonage Sarah vond ik misschien niet helemaal geloofwaardig. Ze is een dienstmeisje, maar heel slim. Dat vond ik interessant en leuk. Alleen ze is best brutaal en neemt vrij veel risico in haar uitspraken. Dat vond ik minder geloofwaardig voor die tijd: je moest als (arm) meisje zeer blij zijn met een baan en een warm onderkomen zonder mishandeling…

Al met al was ik dus wat teleurgesteld over het boek. Het historische element sprak me heel erg aan, maar de schrijfstijl en personages vielen wat tegen. Laten dat nou net belangrijke elementen zijn die voor mij een boek leuk maken… Bedankt Hebban en Helma voor het organiseren, bedankt uitgeverij Haun Crime & Mystery voor het leesexemplaar.