Code Rebecca komt als een diesel langzaam op stoom

De thriller Code Rebecca van Ken Follett was al in 1980 uitgegeven in de oorspronkelijke taal waarin het geschreven is. In 1998 kwam de eerst vertaling op de Nederlandse markt. Deze vertaling is in 2018 heruitgegeven. Het boek is zelfstandig te lezen en geen onderdeel van een serie.

Code Rebecca speelt zich af in 1942 in Noord-Afrika. Het is in de tijd dat het Duitse leger van Erwin Rommel probeert dit deel van Afrika te veroveren. Zijn geheime wapen is de Duitse Spion Alex Wolff. Hij zal de geheimen van de tegenstander, onder meer het Engelse leger, dienen te ontrafelen zodat Rommel deze slag kan winnen. Maar de Engelsen zijn niet op hun achterhoofd gevallen. Majoor William Vandam ontdekt al snel dat er iets niet klopt en zet alles op alles om de spion te pakken te krijgen voordat het te laat is.

Hoewel het verhaal fictief is, zal de geschiedeniskenner de rode draad van de verschillende offensieven van Rommel in Egypte herkennen. Tegen deze achtergrond ontvouwt zich een kat en muis spel wat Follett tot in detail beschrijft. De ene keer strijd je mee aan de zijde van Majoor Vandam, de andere keer aan de kant van Wolff. Tussendoor wisselt het perspectief soms ook en lees je door de ogen van de personen die Vandam en Wolff (proberen te) helpen. Deze wisseling in perspectief maakt dat het verhaal tot het einde toe spannend blijft. Je hebt geen idee wie aan het langste eind zal trekken.

Dat het verhaal al in de jaren ’80 op papier is gezet, valt aan de schrijfstijl niet te merken. Dat komt mede doordat de tijdsgeest van Egypte en de Tweede Wereldoorlog goed is weergegeven. Ook de verschillende geopolitieke verhoudingen en verschil in culturen komen goed tot uitdrukking. Tegelijkertijd is de schrijfstijl vrij detaillistisch waardoor het soms lastig is om je aandacht erbij te houden. Dit geldt ook voor het soms wat langzame tempo waarin de gebeurtenissen zich lijken af te spelen. Iets wat zonde is want het plot heeft alle ingrediënten om je tot het eind toe geboeid te houden. Ook leiden de liefdesrelaties en scenes je aandacht soms wat af van het grotere geheel. Soms hebben deze scenes een functie, soms lijkt het wat vergezocht om een extra dimensie toe te kunnen voegen aan de motieven van Vandam of Wollf.

Code Rebecca komt als een diesel langzaam op stoom en is ondanks de zijpaden die af en toe worden betreden, een thriller die uiteindelijk tot het eind toe weet te boeien. Toch zorgt het soms wat langzame tempo ervoor dat je als lezer wat moeite hebt om in het verhaal te blijven. Het maakt dat je als lezer met een dubbel gevoel achterblijft na een interessante ontknoping.