Het had een grande finale moeten zijn, maar het doek had beter eerder kunnen vallen

Eén raam, geen sleutel is alweer het tiende deel in de succesvolle Serie Q van de Deense Jussi Adler-Olsen. Rechercheur Carl Mørck zit met handboeien om op de achterbank van een politieauto op weg naar de gevangenis. Waar hij jarenlang mensen achter de tralies kreeg, is hij nu zelf aan de beurt. In de gevangenis is Carl zijn leven niet zeker. Hij weet niet meer wie hij wel of niet kan vertrouwen. De spijkerpistoolzaak waarbij vijftien jaar geleden een collega het leven verloor en een collega ernstig gewond en verlamd raakte, blijft hem achtervolgen. Zal er nu eindelijk duidelijkheid komen in deze zaak?

In de finale van Serie Q draait het vooral om Carl Mørck. Waar Adler-Olsen normaliter gebruik maakt van flashbacks rondom een cold case, volg je dit keer de zaak rondom Carl Mørck in chronologische volgorde, van dag tot dag. Vanuit verschillende personen krijg je langzamerhand meer zicht op waar de zaak echt om draait en hoe het heden samenhangt met het verleden.

Ondanks dat dit al het tiende deel is van deze serie, komen er nieuwe personen aan bod. De introductie van de nieuwe personen gaat vrij vlot en juist hier mis ik de flashbacks. Op enige moment in het verleden zijn ze vaak al in aanraking gekomen met de spijkerpistoolzak. Zonder kennis van de voorafgaande delen is het soms lastig te volgen. Maar zelfs als je, zoals ik, de kennis wel hebt, duizelt het je soms. Er wordt lang toegewerkt naar de ontknoping, maar deze is razendsnel voorbij.

‘Eén raam, geen sleutel’ is het laatste deel van Serie Q. Na het eerdere succes van de voorafgaande delen, is het helaas niet gelukt om die standaard te evenaren in het laatste deel. Het had een grande finale moeten zijn, maar het doek had beter eerder kunnen vallen.