Who dunnit?!

“Jij was niet in staat jouw demonen te confronteren dus zal ik dit voor je doen”. Met deze zin zet Monique Van de Veen meteen de toon in de proloog van haar debuutthriller. Deze speelt zich af in en rondom Duncan House.

Duncan House is eigendom van de gebroeders Henry en John Duncan. Uit financiële nood is het inmiddels een woonresidentie geworden waarin diverse senioren wonen. Ondanks dat ze met elkaar onder een dak wonen, zijn Henry en John als dag en nacht. Ook de relatie met de andere bewoners staat regelmatig onder druk. Dit wordt er niet beter op als er ineens mysterieuze moorden plaats vinden op het landgoed. Wie is er nog te vertrouwen? En wie absoluut niet. Oftewel whodunnit?

In Duncan House leven meerdere kleurrijke personages. In de eerste hoofdstukken worden ze in een sneltreinvaart geïntroduceerd waardoor je goed je hoofd erbij moet houden. Dat maakt wel dat ik moeite had om in het verhaal te komen. Tegelijkertijd zorgt de hoeveelheid personages voor een flinke dosis spanning omdat je niet meteen weet wie te vertrouwen is en wie niet.
Ondanks het alwetende perspectief dat de boventoon voert in het boek, hebben de personages voor jou als lezer nog vele geheimen. Van de Veen zorgt op cruciale momenten er voor dat je net even een stukje informatie mist om het beeld compleet te krijgen en daardoor nog in het duister tast over wat er werkelijk aan de hand is. Een extra teaser zijn de passages waarin je even wordt meegenomen in de gedachten van de dader.

Van de Veen heeft een beeldende schrijfstijl met oog voor details. Soms in mijn ogen iets teveel details en vond ik het wat lastig de aandacht erbij te houden. Ik was veel nieuwsgieriger naar de motieven van de dader dan naar de uitvoerige beschrijving van gedachten van personages. Die nieuwsgierigheid maakte wel dat ik door bleef lezen.

Er is veel ruimte voor diepgang waarbij thema’s als racisme, taboe op homoseksualiteit, huiselijk geweld traumaverwerking aan bod komen. Hoewel het niet nadrukkelijk wordt genoemd, is door de hint dat het zich afspeelt na de orkaan Katrina, wel helder in welke tijdsgeest het verhaal zich afspeelt. Ik was eerlijk gezegd wat verbaasd dat ‘de bekrompenheid van de mens’ zoals het in een van de passages wordt genoemd, in deze eeuw nog zo’n grote rol speelt en ook in latere generaties nog zo’n doorwerking heeft.

Van de Veen is er in geslaagd een thriller neer te zetten met een diepere laag waarbij je tot het eind toe nieuwsgierig blijft naar de motieven en de dader. Dank je wel Monique van de Veen en Godijn Publishing voor het recensie-exemplaar.