Pas op laatste moment weet je hoe de vork echt in de steel zit

Na De Saraceense samenzwering en De Paarse Engel is Het Vicarius Genootschap van Era Richmen (pseudoniem voor Eric Bakker) alweer het derde deel van de serie waarin de Amerikaanse CIA-agent Jim Matteos de hoofdrol heeft.

Dit deel begint waar het vorige deel is geëindigd. Het is dan ook aan te raden de delen in volgorde te lezen. Jim Matteos is zijn vorige missie nog aan het verwerken als hij meer dood dan levend uit de zee wordt opgevist door een voorbijvarende zeilster. Inmiddels heeft hij zijn leven als CIA-agent achter zich gelaten en begint aan een functie als veiligheidsadviseur van de president van Amerika. Het zou hem meer rust moeten brengen. Maar niets is minder waar. Al snel komt hij in aanraking met Het Vicarius Genootschap. De leider van dit geheime genootschap wenst totale controle over de mensheid. Zal het Matteos lukken om tot dit genootschap door te dringen en de geheimen te kunnen ontrafelen?

De snelheid zit er vanaf de eerste bladzijde in. Door de beeldende schrijfstijl, voelt het alsof je zelf onderdeel bent van het verhaal. Ondanks dat we Jim Matteos inmiddels een beetje kennen, weet Era Richmen je opnieuw te boeien door ook andere personages dieper uit te lichten dan in de vorige delen. Dit geeft ook weer een andere kijk op deze personages. Bovendien houdt Era Richmen sommige personages bewust onwetend waardoor je als lezer ook moet gissen naar daadwerkelijke motieven van bepaalde daden. Dit blijft één van de sterkte kanten in de kenmerkende schrijfstijl van Era Richmen.

Net als de wijze waarop Era Richmen actualiteiten weet te koppelen aan de verhaallijn. In dit deel blijkt hoe op subtiele wijze een groep mensen zeer machtig kan worden zonder dat je het door hebt en wat de effecten kunnen zijn van het verspreiden van nepnieuws en het manipuleren van nieuws door middel van de nieuwste technologie. Hiermee komt Richmen soms akelig dicht bij de echte wereld.

Opnieuw schotelt Era Richmen je losse ingrediënten voor van een gerecht waarvan je in het begin niet weet hoe de ingrediënten zich tot elkaar zullen gaan verhouden. Je leest vanuit verschillende perspectieven op verschillende locaties. De onderlinge verbanden tussen de personages zijn niet direct helder. Dit maakt dat je gedurende het hele boek nieuwsgierig ben. Na een verrassende plotwending, weet je pas hoe vork echt in de steel zit. De spanningsboog is daardoor vanaf het begin tot het einde aanwezig.

Het is altijd maar weer de vraag of er een volgend deel komt. Met opluchting valt in het dankwoord te lezen dat de gezamenlijke geestelijke ontwikkelingsreis zeker nog niet over is. Daaruit valt op te maken dat de weg open ligt voor een vervolg. Dank Uitgeverij Neckar voor het recensie-exemplaar!