Een sterk verhaal over verdriet, rouw, spijt en gemis

Het is 1902 als de oude apotheker Devereaux in Parijs graaft in zijn herinneringen en in flarden een belangrijke periode uit zijn levensverhaal deelt. Niet op chronologische volgorde. Zijn geheugen slaat namelijk alles op rondom ontmoetingen van personen. Personen die hij een bijnaam geeft zoals bijvoorbeeld De Venus of De Geest. Eén van deze ontmoetingen blijkt Anna te zijn. Ook zij vertelt haar verhaal maar zij begint eerder en wel in 1898. Het moment dat het kampement van het reizende toneelgezelschap waar zij toe behoort, door een brand compleet wordt verwoest. Haar man is echter al vermist. Ze besluit naar Parijs te gaan om haar man te zoeken.

Twee belangrijke hoofdpersonages, twee perspectieven. Afwisselend lees je de herinneringen van Devereaux en de gedachten van Anna tijdens haar zoektocht. Vaak gericht aan haar man Claude. De schrijfstijl die Hanneke Simons daarbij hanteert is beeldend en gedetailleerd. Je kruipt echt in de huid van Anna en Devereaux en krijgt een diepe inkijk in hun gedachten en gevoelens. Het gekozen ik-perspectief is daarbij helpend. Ik heb echt genoten van de beeldspraak die Simons gebruikt. Zoals bijvoorbeeld “Mijn voeten vonden als een verloren slaapwandelaar hun plek terug naar het veld”. De schrijfstijl is bovendien erg vlot.

Meteen in het begin deponeert Devereaux de disclaimer dat hij geen chronologisch verhaal zal vertellen. Terwijl Anna vanuit het heden terugblikt naar het verleden. Het is gedurfd om twee perspectieven in een totaal andere chronologie naast elkaar te zetten. Simons is daar goed in geslaagd en dat is wat mij betreft ook meteen de kracht van het verhaal. Zowel in het verhaal van Devereaux als het verhaal van Anna zitten kleine subtiliteiten die beide verhalen met elkaar verbinden. Het is alsof elk hoofdstuk een los puzzelstukje is, die samen met elkaar het grotere plaatje vormen.

Als hulpmiddel zijn er twee verschillende inhoudsopgaven toegevoegd aan het boek. De eerste inhoudsopgave is zoals het boek daadwerkelijk is opgebouwd. De tweede inhoudsopgave is de chronologische volgorde van de verschillende hoofdstukken. Eerlijk gezegd heb ik geen moment naar dit laatste hulpmiddel gekeken omdat uit de hoofdstukken voldoende bleek wanneer de gebeurtenis zich zou hebben afgespeeld. Niet alleen omdat er een tijdsaanduiding bij elk hoofdstuk is gegeven maar ook omdat de wijze waarop de hoofdstukken zijn geschreven, laten zien wanneer het ongeveer zou hebben plaats gevonden.

Naast de verhalen van Anna en Devereaux, beschrijft Simons de tijdsgeest van eind 19e eeuw in Parijs. Duidelijk is dat de vrouw een hele andere positie kende en er ook een groot verschil was tussen mensen die in rijkdom opgroeiden of juist in armoede. Het wordt op een gegeven moment door Anna betiteld als ‘de bekrompen kijk van de mensheid’.

Moskou in Parijs is een sterk verhaal over verdriet, rouw, spijt en gemis. Het is prachtig geschreven. Ik heb werkelijk van dit verhaal genoten. Dank je wel Hanneke Simons en Godijn Publishing voor het recensie-exemplaar.