Er is licht aan het einde van de tunnel

Yasmen en Josiah zijn soulmates en gemaakt voor elkaar. Een droompaar. Niet alleen qua liefde, maar ook zakelijk zijn ze partners. Ze runnen samen een restaurant. Dan slaat het noodlot toe. Yasmen raakt in een depressie. Josiah stort zich volledig op het werk. Ze raken elkaar kwijt en Yasmen ziet geen andere uitweg dan een scheiding aan te vragen. Inmiddels is dat twee jaar geleden. Ze zijn nog steeds zakenpartners, maar geen levenspartners meer. Met co-ouderschap zorgen ze samen voor hun twee kinderen. Maar kunnen ze in deze nieuwe werkelijkheid volledig los komen van elkaar?

Je valt het leven van Yasmen en Josiah, na een korte scene uit het verleden, binnen op het moment dat ze twee jaar ervoor gescheiden zijn. Yasmen is uit een heel diep dal gekropen. In retroperspectief krijg je steeds meer mee over hoe diep het dal is geweest en wat dit heeft gedaan met zowel haarzelf als met haar huwelijk. Maar dit verhaal is niet compleet zonder het verhaal van Josiah. Vanuit zijn perspectief krijg je een kijk op zijn proces en hoe hij zich staande heeft geprobeerd te houden. Door de schrijfstijl leer je beide karakters steeds beter kennen. Je leert meer over hun gevoelens en hoe zij (verschillend) omgaan met verdriet, depressie, rouw en tegenslagen in het leven. Maar ook waarom het eigenlijk mis is gegaan tussen hen.  Het belichten van beide kanten vanuit beide perspectieven vind ik een van de sterkste punten aan dit verhaal.

Ondanks dat je het verhaal vanuit hen perspectief niet leest, leer je ook meer over wat voor effect de scheiding en het verlies van dierbaren heeft gehad op de kinderen. Dit is een van de diepere lagen in het boek die uiteindelijk meer boven komt drijven maar niet volledig zichtbaar wordt.

Kennedy Ryan schrijft vlot maar zorgt tegelijk ervoor dat het verhaal niet te snel gaat. Zo duik je diep in de karakters en de emotionele achtbaan waarin zij zich bevinden. Een trigger-waarschuwing zoals aan het begin van het boek, is zeker op zijn plaats. Zeker als je recent te maken hebt gehad met het verlies van een dierbare. Het is rauw, puur en expliciet. Soms te expliciet. De uitgebreidere pikantere scenes hadden van mij niet gehoeven. Misschien omdat ik mij er aan stoorde, maar deze scenes leken dat weer wat uitgebreider en meer details te bevatten.

Kennedy Ryan is erin geslaagd om rouw op een toegankelijke manier toe te vertrouwen aan het papier en tot in detail te beschrijven wat voor (verwoestend) effect dat kan hebben. Op het individu, het huwelijk maar ook het gezin. Tegelijkertijd ook dat er altijd licht is aan het einde van de tunnel, hoe rot je je ook voelt. Waarbij het niet erg is om hulp te zoeken. Bovendien is het ook oke als je je niet oke voelt.

Dank LS Uitgeverij voor het recensie-exemplaar