Een pageturner, maar geen literair hoogstandje

Het boek van de Baltimores is het nieuwe boek van de Frans-Zwitserse schrijver Joël Dicker (1985), wiens uiterst succesvolle De waarheid over de zaak Harry Quebert in 2014 in het Nederlands verscheen. Net als Dickers vorige boek, wordt Het boek van de Baltimores beschreven vanuit het perspectief van de schrijver Marcus Goldman. Dat betekent overigens niet dat dit verhaal een vervolg is: de twee boeken staan compleet los van elkaar en de verhalen hebben niets met elkaar van doen.

Het boek van de Baltimores gaat over de familie Goldman. De ene helft van de familie woont in Baltimore, de andere helft in Montclair. De Goldmans-uit-Baltimore zijn de succesvolle advocaat Saul Goldman, zijn vrouw Anita, hun zoon Hillel en Woody, de beste vriend van Hillel die in de familie is opgenomen alsof hij een tweede zoon is. Hun schoolvriend Scott en zijn zus Alexandra zijn eveneens belangrijk voor de familie. De Goldmans-uit-Baltimore wonen in een groot huis en zijn rijk, heel rijk. Marcus Goldman en zijn ouders, die financieel een stuk minder goed af zijn dan de Baltimores, wonen op hun beurt in Montclair, New Jersey. Regelmatig zoekt Marcus zijn neven in Baltimore op en gedrieën, als jonge en onbezonnen knapen, vormen ze de Goldman Gang. Op de dag van Thanksgiving in 2004 verandert alles: er vindt er een Drama (met een hoofdletter D, ja) plaats dat de levens van de Goldmans volledig op zijn kop zet. Marcus is vastberaden om er achter te komen wat er nou precies gebeurd is op die fatale dag en vooral wat daar aan vooraf ging.

Een thriller, dus? Nee, dat niet. Het boek is een literaire pageturner, aldus de Nederlandse uitgeverij. Wie bekend is met De waarheid over de zaak Harry Quebert kan rekenen op eenzelfde soort leeservaring. Dickers vertelling springt wederom continu van het verleden naar het heden en weer terug en werkt daarmee gestaag naar een ontknoping toe. De schrijfstijl van Dicker is ook zoals we die van hem gewend zijn: rechttoe-rechtaan en ongecompliceerd. Dat maakt dat Het boek van de Baltimores vlot geschreven is en leest als een trein. Want is daar nou toch voorgevallen, op die donderdag in november?

Toch knaagt er iets en dat zit ‘m vooral in de uitwerking. Dickers personages zijn nogal eendimensionaal, hun emoties basaal en de daaruit voortvloeiende acties vaak ongeloofwaardig – soms op het irritante af. De hoofdpersonen worden op clichématige wijze uitgewerkt en voeren dialogen die soms pijnlijk onecht zijn. Een man die verliefd is, is dat tot over zijn oren op een vrouw die altijd “even mooi” is, “zelfs in pyjama en zonder make-up”. Een vader die de lat hoog legt voor zijn zoon maakt diens carrièreplannen belachelijk: “Jij moet leren over strategie, handel, boekhouding, dat soort dingen. Maar medicijnen? Tss, wat een stom idee!” Het hele verhaal stuwt eigenlijk voort op twee nogal vlakke sentimenten: jaloezie en trots. En dat gaat op den duur vervelen.

Gelukkig is Dickers narratief vermogen absoluut sterk en dat maakt een hoop goed. Je kunt niet anders dan verder lezen, het boek wegleggen is geen optie. Zo’n boek schrijven is natuurlijk ook een gave, een die Dicker absoluut bezit. Al met al is Het boek van de Baltimores half geslaagd in zijn opzet. Bij gebrek aan halve sterren, krijgt Dicker dan ook het voordeel van de twijfel. Een pageturner is dit boek namelijk absoluut. Maar literair? Dat zeker niet.