Herinneringen aan een vriendschap

Vriendschap is geen onbekend thema in de literatuur. Een vriendschap tussen twee vrouwen evenmin (denk bijvoorbeeld aan Elena Ferrante). In haar debuutroman Marlena vertelt de Amerikaanse schrijfster Julie Buntin (1987) het verhaal van de twee vriendinnen Cat en, je raadt het al, Marlena. Jaren nadat Marlena op tragische wijze is overleden, verdronken om precies te zijn, blikt Cat terug op de stormachtige vriendschap die de twee gekend hebben tijdens hun tienerjaren in Michigan. Een vriendschap die slechts tien maanden mocht duren. Eén ding is vanaf de eerste pagina's duidelijk: Marlena heeft een diepe indruk achtergelaten op Cat en haar leven op verschillende manieren drastisch beïnvloed. Het is aan Cat om uit te zoeken hoe ze de vage herinneringen die ze heeft aan Marlena moet interpreteren, hoe ze om moet gaan met schuldgevoelens en hoe ze lering kan trekken uit destijds gemaakte beslissingen.

Cat verhuist na de scheiding van haar ouders met haar moeder en broer naar een klein dorp, waar ze Marlena ontmoet. Het is het startschot voor een unieke vriendschap, een die zich langzaam maar zeker ontvouwt tot een intense verbintenis. Een die veel te vroeg te einde komt wanneer het noodlot toeslaat. Het maakt Marlena een typische coming-of-age-roman, een verhaal over twee jonge vrouwen op weg naar volwassenheid. Geen onbekend fenomeen in de literatuur, maar Buntin weet het concept op opvallend eigen wijze eigen te maken. Op z'n Buntin's, zou je kunnen zeggen.

Marlena is twee jaar ouder dan Cat en een stuk meer streetwise. Alcohol, drugs, seks, alles wat God verboden heeft passeert de revue. Cat en Marlena leven van roes naar roes, van adrenalinekick naar adrenalinekick. Ze lijken te leven in een bubbel, een veilige cocon, die onvermijdelijk een keer zal knappen. De kracht van Buntin is dat haar roman niet leunt op een ingewikkeld plot – het is tenslotte meteen al duidelijk dat Marlena is overleden – maar dat haar personages in feite het plot zijn. Zij zijn de roman.

En die kracht, die uit zich zonder twijfel in het proza dat bij Buntin schijnbaar moeiteloos uit haar pen vloeit. Die is vlijmscherp op sommige momenten en genuanceerd op andere momenten. Haar woorden weten de complexiteit van puberteit, de onzekerheid van twee jonge meisjes en de intensiteit van hun vriendschap overtuigend weer te geven. Dat maakt Marlena een roman die je omsluit en die je laat meevoelen met de personages. De puurheid en oprechtheid van Cat overtuigt. Het maakt dat je haar wil beschermen tegen haar eigen foute beslissingen, terwijl je weet dat haar keuzes onvermijdelijk zijn en simpelweg horen bij het volwassen worden. Het moet wel gezegd worden, hier en daar mist het verhaal wat vaart en naar het einde toe zijn er passages die voelen als een herhaling van zetten. Ondanks dat weet Buntin absoluut te overtuigen met haar debuutroman en mogen we snakken naar haar volgende boek.