Beeldend en duister

De eerste zin luidt:
‘Als ze terugdachten aan die zomer, herinnerden ze zich de bittere smaak van de rivier in hun mond en het gekriebel van bierschuim op warme huid.’
Wat een mooie schrijfstijl, het heeft weg van iets poëtisch - wat later een donkere twist krijgt.

De auteur laat je kennismaken met zes tieners, die klaar zijn om hun dromen waar te maken na het doen van hun eindexamen.
Door een uitdagend spel komen er twee mensen om. Eén van de meiden neemt de schuld op zich. Dit om naderhand weer gunsten te gaan vragen na een twee decennia in de gevangenis te hebben gezeten.

Het boek bestaat uit twee delen, de kennismaking met de jongeren en hun leven zodra Megan uit de gevangenis komt om haar wensen in te willigen. En dat is niet voor de poes.
‘Ik vond dat we het hier moesten afmaken. Waar het allemaal is begonnen, bij Tals zwembad.’
Wat een intens verhaal. Het gaat diep en bouwt zich naarmate het verhaal vordert op qua spanning. Als lezer kun je je een perfect beeld vormen van alle personages, hoewel Felix meer iemand is die hierin de kar trekt qua persoonlijkheid en dialogen.

De geloofwaardigheid is zo beeldend en duister, het klopt aan alle kanten. Je voelt de angst.
De lezer krijgt steeds meer een kijkje in het leven van de oude vrienden.
Dit is het eerste boek wat ik van Sharon heb mogen lezen en ik moet je zeggen, het smaakt echt naar meer, meer en meer!
Het eind geeft een twist waar je nogal van onder de indruk raakt. Zo lees ik dat graag, wat een vermaak. Bedankt AW Bruna!