“We zijn als water en vuur. Als ik dicht bij haar ben, lijkt de lucht tussen ons te knetteren van alle spanning tussen ons.”

Hazel en Jamie worden op dezelfde dag geboren. Hun moeders zijn beste vriendinnen. De moeder van Hazel is een feestbeest en de geboorte van haar dochter komt onverwachts. Zij wist namelijk niet dat ze zwanger was. Op Jamie wordt al negen maanden liefdevol gewacht. De twee moeders dwingen Hazel en Jamie aan elkaar op. Hazel en Jamie haten elkaar echter al sinds dat ze heel klein zijn.

De trope in dit boek zal voor niemand een verrassing zijn en is natuurlijk enemies to lovers. Ik vond het een heerlijk boek waar je de spanning tussen Hazel en Jamie overduidelijk voelt bij ieder contact. Ze proberen elkaar te ontlopen maar worden toch tot elkaar aangetrokken. Beide denken ze er een aantal keren aan om het bij te maken, maar ze zijn er toch te koppig voor. De schrijfster heeft heel mooi het dilemma in het hoofd van de twee hoofdpersonen beschreven. Is het echt alleen haat? Of speelt er meer? De lijn tussen haat en liefde is erg dun.

Ongeveer halverwege het boek vroeg ik me af hoe het Tamara Postma zou lukken om deze serie drie boeken lang interessant te houden. Ze voegt dan ook een fenomenale cliffhanger toe die ervoor zorgt dat je gelijk door wil in deel twee.