“Ik hoef niets te wensen zolang ik hoop heb.”

Yasmen en Josiah zijn uit elkaar gegroeid. Een doodgeboren kindje zorgde ervoor dat Yasmen in een depressie belandde waarna ze elkaar niet meer hebben weten terug te vinden. Een scheiding was onvermijdelijk. Ze gaan goed om met het co-ouderschap en blijven zakenpartners in hun gezamenlijke restaurant.

Het boek begint als de scheiding twee jaar geleden heeft plaatsgevonden. Ze proberen hun leven weer op te pakken. Ze gaan weer op date en forceren zichzelf om de ander te vergeten terwijl ze juist in elkaars gedachten blijven.

Kleine herkenbare alledaagse dingen, zoals het uitlaten van de hond en een puber die verslaafd is aan social media, worden gecombineerd met heftige thema’s van verlies van een dierbare tot een doodgeboren kindje.

Het voelt net alsof je meeleest met het verhaal van je beste vriend(in). Doordat het boek vanuit twee perspectieven wordt geschreven kijk je echt mee in het hoofd en het gevoel van de twee hoofdpersonen. Je leert ze door en door kennen.

Hun zoon Kassim mag een jaar overslaan als hij hier mentaal ook klaar voor is. Ze laten hem daarom naar therapie gaan om over zijn gevoel te praten. De gebeurtenissen hebben ook veel impact gehad op hun gezin. Kassim wil alleen gaan als Josiah ook gaat. Dat belooft hij ondanks dat hij niet in therapie gelooft.

De boodschap die heel sterk naar voren komt in dit boek is: het is oké om niet oké te zijn. Hiermee heeft de schrijfster het taboe van therapie bespreekbaar gemaakt. Vooral Josiah beseft dat rouwen op verschillende manieren kan. Zijn ex-vrouw sloeg dicht en raakte in een depressie, terwijl hij zich volledig op zijn werk stortte en maar door bleef gaan. Ze hebben elkaar buitengesloten in hun rouwproces.

Het boek doet je beseffen dat je altijd moet koesteren wat je hebt. Het kan zomaar te laat zijn. Na het omslaan van de laatste bladzijde wil ik het liefst aan mijn vrienden en familie vertellen hoe blij ik met hen ben!