Hartverscheurend verhaal dat niet echt weet te raken

Het op feiten gebaseerde Dochters van de tijd van Armando Lucas Correa begint met het verhaal van de Duitse dichter Ally Keller die verliefd wordt op een zwarte jazzmuzikant. Het is begin jaren dertig, Berlijn. De onrust in Duitsland roert zich. Hun liefde en hun dochter Lilith, die in het geheim geboren wordt, mogen niet bestaan.

Als meisje van gemengd bloed, een 'mischling', groeit Lilith op in de verborgenheid van haar moeders appartement. De nacht en de regenachtige dagen zijn haar vriend, want dat zijn de momenten dat Lilith vrij door de stille straten kan lopen. Want: 'in het donker hebben we allemaal dezelfde kleur'. Met het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog doet Ally het ondenkbare. Ze laat haar dochter los, zodat zij in vrijheid kan opgroeien.

Na een flinke sprong in de tijd volgen we de jonge, vrijgevochten Lilith die niks te maken wil hebben met de verschrikkingen van de Tweede Wereldoorlog, waardoor zij haar moeder, haar land en haar taal kwijtraakte. Maar ook in Liliths leven slaat een oorlog toe en ook zij komt voor een moeilijke keuze te staan. Hierna volgen we Nadine, Liliths dochter, en Luna, Liliths kleindochter. Als Luna op zoek gaat naar het verhaal van de vrouwen voor haar, stuit ze op twee grote verrassingen in de levens van Ally en Lilith.

'Het was haar dochters beurt om de nachtreiziger te worden, net als zij ooit was geweest.'

Dochters van de tijd heeft veel te bieden. Het verhaal is aangrijpend, helemaal als je weet dat het op een waar gebeurd drama gebaseerd is. Enkele relaties, zoals tussen de jonge Lilith en haar buurman Herr Professor en tussen de volwassen Lilith en haar vrienden Martín en Oscar, zijn hartverwarmend neergezet. Correa speelt met een paar mooie symbolische concepten, zoals de namen Lilith ('licht') en Luna ('maan') tegenover Ally’s gedicht 'de nachtreiziger'. Tenslotte zorgen de verrassingen in het slotstuk voor een mooie plotwending en een goed afgerond geheel.

Het boek opent veelbelovend met het aansprekende verhaal van Lilith. Helaas weet Correa dit niet vast te houden. Naast het soms simpele taalgebruik somt een alwetende verteller de gebeurtenissen in hoog tempo op, onderbroken door korte dialogen. Wat voor nog meer fragmentatie zorgt, is dat elk hoofdstuk een flinke sprong in de tijd maakt. De lezer krijgt nauwelijks de kans om een band aan te gaan met de personages. Dit wordt versterkt door de vele perspectiefwissels, waardoor je nooit dicht bij een van de hoofdpersonages blijft. In de hoofdstukken waarbij Correa een meer persoonlijk perspectief gebruikt, ervaar je meteen veel meer binding met de protagonist. Opvallend is dat Correa er soms voor kiest om via korte flashbacks uitvoerig op het levensverhaal van een van de vele secundair personages in te gaan. Dat voelt wat onevenwichtig en vergroot de afstand tot de hoofdpersonages nog verder.

Dochters van de tijd is een mooi en hartverscheurend verhaal over de impact van oorlog, sterke zelfstandige vrouwen en het maken van moeilijke keuzes uit liefde. Ondanks dit sterke thema, enkele goed uitgewerkte relaties en de plotwendingen lukt het Correa niet helemaal om de protagonisten en gebeurtenissen onder je huid te laten kruipen. Door de alwetende verteller, de fragmentarische opsommingen en de soms verwarrende perspectiefwissels blijf je als lezer daarvoor net teveel op afstand.