Gered door de bijpersonages

We kennen Casey McQuinston ondertussen allemaal van haar romcom uit 2020, Rood, wit en koningsblauw. Ook Casey’s tweede boek, De laatste halte, vertaald door Erica Disco, wordt wereldwijd goed ontvangen, maar kan het tippen aan haar eerste boek?

Wanneer August naar New York verhuist, ontmoet ze Jane in de metro. Iedere keer als August in een willekeurige wagon op de Q-lijn stapt, zit Jane haar op te wachten. Al snel komt August erachter dat Jane er vastzit, en samen met haar nieuwe huisgenoten en Jane zelf probeert August uit te vogelen hoe ze Jane de metro na 40 jaar eindelijk eens uit krijgen. Tijdens hun onderzoek naar Jane’s verleden blijkt dat het eigenlijk best goed klikt tussen de twee. Hun geluk is echter van korte duur: in september wordt de Q-lijn gesloten. Lukt het August om Jane op tijd uit de metro te bevrijden?

De schrijfstijl is herkenbaar van Rood, wit en koningsblauw. De auteur is sterk in dialogen die aanvoelen als een filmscript. Je kan de veelvuldig besproken pannenkoeken en gefrituurde kip bijna ruiken tijdens het lezen. Een nadeel is wel dat de auteur regelmatig gebruikmaakt van lange hoofdstukken waarin eigenlijk niet veel gebeurt. En hoewel het even leuk is om een beetje inzicht te krijgen in hoe August en Jane elkaar ontmoeten, vrienden worden en hun onderzoek doen, wordt het voor de lezer al snel saai en te herhalend. De belangrijke vooruitgang die geboekt wordt, waar je als lezer vooral in geïnteresseerd bent, wordt verbloemd in smsjes en snel vertelde samenvattingen tussen zoenscenes door.

Dit boek is volledig geschreven vanuit Augusts oogpunt, maar juist omdat er met tijdreizen gespeeld wordt, zou het interessant zijn om ook Jane’s aparte, vroegere verhalen te kunnen lezen. Dat zou de lezer nog meer inzicht geven in Jane’s verleden. Jammer genoeg is August als personage beduidend minder sterk is dan de bijpersonages. Ze is erg flets en we leren niet veel van haar tijdens het verhaal. Ze doorgaat bijna geen persoonlijke groei, wat in veel Young Adult-boeken toch een vrij grote en belangrijke rol speelt. De bijpersonages zijn stukken sprankelender en spatten letterlijk van de pagina. McQuinston heeft een kleurrijk en bijna levensecht entourage geschreven bestaande uit onder andere een transman, een aantal biseksuele personages, een aantal fantastische dragqueens en een hoop sociale acceptatie.

'Je breekt mijn hart, koffiemeisje.'

Terwijl August vrij weinig personaliteit heeft, barst die van Jane bijna uit haar voegen. Hoewel ze al jaren vastzit in de metro en al aardig wat heeft meegemaakt, is ze nog altijd positief. Jane en August staan lijnrecht tegenover elkaar en zijn het fictionele bewijs dat tegenpolen toch echt wel aantrekken. Ze dagen elkaar uit en halen elkaar op verschillende manieren uit hun comfortzones. Maar ook samen kunnen ze niet tippen aan hun entourage.

Het verhaal bevat een aantal elementen waarbij de lezer zijn/haar wenkbrauw zou kunnen optrekken. Orale seks in een openbare (en bovendien vieze) metro bijvoorbeeld. Of bij een voorval waar racisme duidelijk een rol speelt zeggen: 'Maar de meeste mensen zijn niet meer zo, echt niet. Dat zou je zelf ook merken, als je naar buiten kon.'

Het boek wordt echt gered door de bijpersonages die gelukkig regelmatig de revue passeerden. Helaas zijn de hoofdpersonen en de plot niet interessant genoeg. De laatste halte kan helaas niet tippen aan van Rood, wit en koningsblauw.