Hilarisch herkenbaar

Wanneer je aan Gênant begint, weet je al dat je een hilarisch en leuk boek te wachten staat, aangezien auteur Kate Weston comédienne was voordat ze in de pen kroop. Met behulp van vertaalster Anna Livestro brengt ze de vijftienjarige Kat ook in het Nederlands helemaal tot leven.

Kat wil feminist worden. Maar wat is een feminist eigenlijk? In haar dagboek schrijft ze over haar dagelijkse gebeurtenissen en de feministische vraagstukken die ze tegenkomt. Zo is ze smoorverliefd op haar klasgenoot Josh, maar zet ze zichzelf ook constant voor schut als hij in de buurt is. Wanneer Josh gaat daten met Kate’s vijand Trudy de Trut en Kat langzaam haar vriendinnen kwijtraakt, begint ze zich steeds ellendiger te voelen. Haar dagboek wordt haar uitlaatklep.

Kat opent haar dagboek met een stappenplan om een goede feminist en journalist te worden. Vervolgens gebruikt ze haar dagboek om de zoveel uur als uitlaatklep en schrijft ze echt alles op. Denk maar aan rare bijnamen voor bepaalde docenten of de stiekeme bijnaam voor de personen die je niet mag. Kat noteert netjes hoe laat ze in haar dagboek schrijft, maar helaas gaat hierdoor toch wat tijdsbesef verloren. Ook al wordt de tijd iedere keer genoemd, je hebt toch het idee dat het verhaal zich over een lange tijdsperiode afspeelt. Gelukkig wordt dit goedgemaakt door de gezonde dosis hilariteit en grappen die Weston vlekkeloos in het verhaal vermengt.

'De baarmoeder is een man. Ik weet het zeker.'

In Kats dagboek komt van alles voorbij: menstruaties en haar ervaringen met een menstruatiecup, FOMO en hoe onzeker ze zich voelt naast haar vriendinnen. Zo stopt Kat bijvoorbeeld rubbertjes die ze kipfilets noemt in haar BH om net zoals haar vriendinnen grotere borsten te hebben. Ook schrijft Kat een aantal keer dat haar telefoon en social media haar zodanig afleiden dat ze denkt dat ze leuke dingen mist, of dat haar vrienden meer lol beleven zonder haar erbij.

Westons schrijfstijl is een mooie combinatie van luchtig en serieus, waardoor de thema’s in het boek goed uitgelicht worden. Tussen alle grappen en grollen door begin je als lezer te merken dat Kat het soms echt moeilijk heeft. De auteur geeft met behulp van Kats verhaal aan dat om hulp vragen niets is om je voor te schamen en dat je eigen grenzen aangeven soms belangrijker is dan mensen tevreden stellen.

In de eerste vijftig pagina’s leer je al een hoop nieuwe personages kennen naast de hoofdpersoon Kat. Haar vriendinnen, haar crush, haar familie en de hond, klasgenoten en een aantal docenten. Daardoor kan het lastig zijn om de personages uit elkaar te houden, maar gelukkig heeft Weston de cast overzichtelijk gehouden door iedereen goed voor te stellen en aparte namen te geven. Sommige personages hadden iets meer diepgang kunnen gebruiken, zoals Kats vriendinnen Sam en Millie, maar storend was het niet.

In het verhaal boekt onze hoofdpersoon wel echt vooruitgang in haar persoonlijke ontwikkeling. Zo durft ze voor zichzelf op te komen en krijgt ze zelf door wat schadelijk is voor haar mentale gezondheid. Maar toch voelt haar persoonlijke groei iets te snel doordat het dagboek een aantal grote tijdsprongen maakt. Dit draagt natuurlijk bij aan de herkenbaarheid (want wie schrijft er trouw elke avond in haar dagboek als het niet goed gaat?), maar het schetst een vertekend beeld van de snelheid waarop Kat vooruitgang boekt.

Al met al heeft Kate Weston ondanks enkele storende factoren een vermakelijk boek geschreven met aardig wat raakvlakken voor jongere lezers.