Vermakelijke roman over een tweede kans in de liefde

Onder het pseudoniem Scarlett Peckham heeft auteur Katelyn Doyle al meerdere New York Times-bestsellers gepubliceerd, maar ze maakt onder haar eigen naam haar debuut met Niet weer zo’n stom liefdesverhaal. Met behulp van vertaalster Beryll Kraag debuteert Doyle dit jaar gelijktijdig met de Engelse publicatie op de Nederlandse boekenmarkt. En met een leuke titel als deze kunnen we alleen maar hopen dat ze ook het Nederlandse publiek charmeert.

Molly Marks is compleet anti-romantiek. Seth Rubinstein was haar enige vriendje en ze maakte een eind aan die relatie op de vooravond van hun examenfeest. Nu, vijftien jaar later, zien ze elkaar weer. Van het een komt het ander en na een wilde nacht gaan ze een weddenschap aan: degene die het lot van vijf stellen kan voorspellen vóór de volgende reünie, krijgt gelijk over de liefde. Koppel vijf? Dat zijn ze zelf. Seth voorspelt liefde, Molly lacht hem vierkant uit. Hij heeft vijf jaar de tijd om haar te bewijzen dat liefde wel degelijk bestaat.

Het verhaal opent op de vijftienjarige reünie van de Palm Bay middelbare school. Molly en Seth hebben elkaar vijftien jaar lang niet gesproken en beiden zijn ze een beetje bang voor de confrontatie die mogelijk plaats zal vinden. Dankzij het duale perspectief wat Doyle hanteert, leer je Seth en Molly beiden goed kennen. Seth is vrolijk, optimistisch en draagt bijna permanent een roze bril. Molly is zijn complete tegenpool. Ze gelooft niet in de liefde en staat op de reünie bekend als de bitch van de klas.

Na de onenightstand merk je dat Seth eigenlijk nog wel wat voelt voor Molly, maar ze knuppelt hem bijna meteen neer door hem af te wijzen. Zodra ze de weddenschap afspreken, zie je eigenlijk al wel voor je hoe alle personages er aan het eind van het verhaal aan toe zullen zijn. Die trend zet gedurende het verhaal door. Door de voorspelbaarheid voelen scènes langdradig en uitgerekt. En hoewel Doyle je toch een handvol keren weet te verrassen, weegt dat niet op tegen het feit dat je aan het begin van de toch best korte hoofdstukken al ziet aankomen welke wending het verhaal gaat nemen.

De schrijfstijl is heerlijk comfortabel. Molly’s hoofdstukken zitten vol met cynische humor en Seth laat zien dat het dagelijks leven juist heel mooi kan zijn. De tekst wordt afgewisseld met appjes en mails tussen Molly en Seth terwijl ze contact onderhouden in de jaren tussen de reünie. Daardoor loopt het verhaal lekker vlot en zit je op de eerste rij wanneer de relaties zich ontwikkelen.

Dit boek is ook een mooi voorbeeld dat liefde er voor iedereen anders uitziet. Voor Seth is het uitgesproken, duidelijk en echt een behoefte. Voor Molly is het stil, ongemerkt en absoluut geen noodzaak. Toch is het duidelijk dat ze beiden op hun eigen manier liefhebben. Ook zie je de personages groeien tijdens het verhaal. Molly leert vertrouwen en haar gevoelens te delen. Seth leert minder te leunen op de liefde, dat het oké is om even geen relatie te hebben. Zo vullen ze elkaar heel mooi aan gedurende het verhaal.

Weer zo’n stom liefdesverhaal is zeker een vermakelijk feelgoodboek, maar de voorspelbaarheid van de plot doet af aan de spanningsboog. En hoewel Katelyn Doyle zeker bij een hoop lezers in de smaak zal vallen, zal dit verhaal niet alle romanlezers bekoren.

Wil jij ook meer en leuker lezen? Lees dan dit boek voor de Hebban Reading Challenge van 2024!

Vink er bijvoorbeeld de volgende checklistcategorieën mee af: 'Lees een oranje boek' en 'Lees een feestelijk boek'. Meedoen kan via Hebban.nl/challenge.