Goed.. behalve het einde

Alizeh stond al een tijdje op mijn lijstje, net als de Shatter me-serie, die ook van Tehereh Mafi is. Ik begon er alleen nooit aan vanwege de wisselende recensies die ik voor me kreeg. Toen ik me aanmeldde voor de nieuwsbrief van Blossom Books, kreeg ik het eerste deel van Alizeh als E-book cadeau en dus was dat voor mij een goed excuus om te beginnen met lezen.

Tehereh Mafi is geen onbekende auteur en in de tijd dat ik het lezen voor het eerst weer oppakte, kwam Shatter Me net op de markt. Dat is dus al een aantal jaar geleden. Om dan nu eindelijk een boek van deze auteur op te mogen pakken, voelde bijna als een wens die in vervulling ging. Ik moet zeggen dat de titel en de cover mij niet meteen aanspraken. Ze vallen niet persé binnen mijn kader van mooie covers, maar toch heeft de omslag wel wat en kon ik hem maar niet uit mijn hoofd zetten. De cover bevat verschillende elementen die in het verhaal voorkomen en pastte daardoor na het lezen een stuk beter dan van te voren. De omslag heb ik deze keer wel gelezen en dat is meteen ook wat mij zo trok aan het verhaal. Je leest hierboven wat er op de omslag staat en deze trok me meteen aan door de standen binnen het verhaal, de onderdrukking van Djinns, mens-achtige wezens die voor de mensheid als bestonden en voornamelijk door oorlog nog maar weinig te vinden zijn. Als je de omslag leest weet je al dat Alizeh en Kamran op een bepaald moment in elkaars leven gaan komen en al ben ik niet van de romantiek, ik vind het altijd interessant om te lezen hoe rijk en arm, belangrijk en onbelangrijk samen komen, hoe vijanden elkaar ergens in het midden kunnen vinden. Bovendien ligt er een strijd te wachten en een profetie die wel of niet vervuld zal worden dus het boek zit vol met gevaren.

De schrijfstijl van Mafi heb ik al zeer prettig ervaren. Ondanks het voor mij toch wel grote aantal pagina's, las het boek weg alsof er maar 200 pagina's in zaten en was ik er dan ook zomaar doorheen. Je leest het verhaal vanuit Alizeh en Kamran, in de derde persoonsvorm. Ik weet dat veel mensen dat niet ligt, maar ik heb er helemaal geen moeite mee om vanuit dit perspectief te lezen. Bovendien wisselen de twee karakters elkaar lekker af en dat zorgt ervoor dat er een bepaalde afwisseling, snelheid en spanning in het verhaal blijven zitten waardoor je niet snel het boek weg leest. De hoofdstukken zijn ook niet al te lang, wat ook meehelpt om toch steeds een hooofstukje extra mee te pakken. Mafi schrijft overigens wel op een manier waarbij je diep in het hoofd en de emoties van een karakter duikt. Dit moet je echt liggen en kan het verhaal dan juist weer wat langzaam aan laten voelen. Ik zelf vind het wel fijn om wat dieper op de emoties, het leven en de filosofie of kern van een karakter in te gaan en heb daar dus juist van genoten. Er komen leuke karakters in het boek voor met allemaal een heel eigen persoon, andere eigenschappen, andere doelen en/of bijbedoelingen en Mafi weet heel goed achter te houden waar het verhaal heen gaat.

Als het gaat om het verhaal vond ik eigenlijk alles goed. Ik genoot van Alizeh, die het overduidelijk heel zwaar heeft en zichzelf ook nog zoveel mogelijk onzichtbaar moet maken, terwijl dat niet is waarvoor ze geboren is. Ik vond Kamran ook leuk, die vooral boos over komt, maar eigenlijk heel veel pijn lijdt. En de overige karakters hebben ook allemaal hun eigen charme en hun eigen tekortkomingen. Het verhaal loopt vloeiend, is eigenlijk constant spannend, is goed in elkaar gezet. Behalve het einde... Het einde verliep naar mijn mening veel te snel en onrustig.. En ineens is er ook een draak in het verhaal in de laatste bladzijdes. Zo mooi als het begin en het midden van het verhaal waren, zo erg kwam het einde tekort aan mijn verwachtingen. Daar komt nog bij dat je aan het einde van het verhaal het gevoel hebt dat je een hoofdstuk afsluit in plaats van een boek en dat je je genoodzaakt voelt om meteen verder te lezen. Slimme tactiek, maar in mijn geval (omdat ik zoveel boeken te lezen heb met een deadline) viel het me nogal tegen nadat de rest van het verhaal me zo meesleepte en zo naar verwachting was. Van mij had het einde iets langer mogen duren, iets minder onverwacht mogen zijn (verrassend was het dus zeker), en iets meer afgerond met een soort hint naar een tweede deel. NU voelde het alsof het halverwege ineens werd afgekapt en weet je nog steeds heel erg weinig.

Na veel overweging besloot ik om "Alizeh: De duistere profetie" 4 sterren te geven, omdat, behalve het einde, het hele boek me compleet meesleepte en ik gewoon niet wilde stoppen met lezen. Pluspunten voor het verhaal, de karakters, de worldbuilding, de spanning. Wat minpunten voor het afgeragde einde.

Op naar deel 2!

~ Live Your Life Reading