Voor liefhebber van Agatha Christie

Jullie zullen allemaal wel denken dat ik alleen nog maar boeken lees voor de samenlezenwe-club. En ergens klopt dat ook wel een beetje. Ik lees er zoveel mee dat ik niet meer aan mijn eigen boeken toekom. Maakt dat mij iets uit? Nee. Ik leer namelijk ontzettend veel nieuwe boeken, auteurs en genres kennen waar ik voorheen nooit naar had omgekeken. Agatha Christie is bijvoorbeeld helemaal niet iets wat op mijn radar lag, maar nu ik dit boek heb gelezen, staat ze toch op mijn Wishlist, zodat ik kan vergelijken en meer kennnis kan maken met deze genres en schrijfstijlen. Ik ben de boekenclub mega dankbaar dat ik mee mag lezen en dan ook nog bijna elke keer een leuk interview mag houden met de auteur. Dankjewel hiervoor, Inge.

Ik weet om eerlijk te zeggen bij dit boek niet zo goed waar ik moet beginnen. En ik zal uitleggen waarom. Het is een Cozy Thriller, met waargebeurde elementen in een periode die ik beschouw als historisch, namelijk bijna 100 jaar geleden. En al deze dingen zijn voor mij vrij nieuw. Ik ben gewend aan psychologische thrillers, in het hier en nu, die 100% verzonnen zijn. En ookal is hier natuurlijk ook een gedeelte verzonnen, het slachtoffer heeft echt bestaan. En ik had nog nooit van haar gehoord. En dat vind ik toch wel heftig. Deze moord is onopgelost, en er is helemaal geen aandacht meer voor. De zogeheten ColdCase. En het blijft nu toch maar in mijn hoofd hangen hoe het kan dat er over Willemina zo weinig te vinden is, waarom zij in ieder geval in het Noorden (Ik kom uit Friesland) geen enkel gezicht meer heeft in deze tijd. Ik merk dat ik het heftig vind, en dat zegt dan nog helemaal niks over het boek zelf. Willemina, of juf Mien, verdient meer aandacht, ze verdient het om recht gedaan te worden en om in onze herinnering te blijven. En precies daarom vind ik dit soort boeken zo belangrijk om te lezen. Het is een stukje ontspanning om het zelfbedachte deel te lezen, maar het is ook een lesje geschiedenis voor me.

Om verder naar het boek te gaan neem ik mijn petje af voor Marijke Verhoeven. Ze heeft het boek een passende cover gegeven, die pas binnenkomt als je het verhaal leest. Haar schrijfstijl valt precies in lijn met het jaartal waarop het verhaal zich afspeelt. Je leest echt alsof je zelf in 1927 leeft en woont en het verschil met het hier en nu is in dit boek heel duidelijk. Geen telefoons, geen Google Maps (je moet aan mensen om je heen de weg vragen), er zijn nog typemachines, en de automobiel is een opkomend ding. Eigenlijk iedereen gaat met de tram of de fiets. Wat ik nog meer leuk vind aan dit boek is de plek waar het zich afspeelt. Ik kom vaan oorsprong dan wel niet uit Groningen, maar ik kom er wel heel vaak (Vanwege minder leuke redenen, dat wel) en ik weet daardoor welke plekken beschreven worden en wat er in die tijd allemaal veranderd is. Het is leuk om op deze manier een beeld te krijgen van hoe Groningen en omgeving er vroeger uitzagen.

Het verhaal wordt geschreven vanuit Ella en je leest het meeste van het verhaal vanuit haar, vanuit de eerste persoonsvorm. Daarnaast lees je stukjes vanuit Lucas, vanuit de derde persoonsvorm en je leest gesprekken tussen onbekende mensen (Puzzelstukjes noem ik ze maar) en krantenknipsels over de moord die is gepleegd en die dus ook echt uit de kranten komen en dus ook bij de echte moord horen. Ik vind deze wisseling in perspectief en de stukjes gesprek tussendoor + de krantenknipsels altijd heel fijn. Het houdt je in het verhaal, het houdt je nieuwsgierig en het zorgt er toch altijd voor dat je makkelijker doorleest. De vlotte, in stijl schrijfstijl van Marijke maakt het verhaal alleen nog maar aantrekkelijker om te lezen omdat je je echt in de tijd van de moord waant en je je voelt alsof je terug bent op een plek en tijd waar je zelf helemaal geen kennis van hebt.

Wat ik zo leuk vind aan het verhaal is dat Marijke dit verhaal natuurlijk heeft geschreven om Willemina een gezicht te geven, maar daarvoor een karakter gebruikt dat schrijver wil worden en ook Willemina een gezicht wil geven. Het einde van het verhaal zou je ook zo aan kunnen zien als het begin van het verhaal en je zou dus regelrecht van van het einde weer naar het begin kunnen gaan om opnieuw te beginnen.

Wat Marijke heel goed heeft gedaan, is de werkelijkheid verbinden aan fictie. het hele verhaal loopt vloeiend in elkaar over en het verhaal dat ze schrijft zou zomaar werkelijkheid kunnen zijn. mits de karakters allemaal echt waren. Marijke brengt je niet alleen maar terug naar de tijd van de moord, maar weet je ook terug te werpen in de gebruiken van die tijd. Hoe werkte romantiek? Wat gebeurt er als je vreemdgaat? Hoe zat het met armen en rijken? Alles klopt aan het verhaal. Ze heeft een verhaal geschreven dat voor mij wellicht niet de beste van het jaar zal zijn, maar zeker wel één van de meest interessante. De karakters zijn interessant, de daders worden heel goed verborgen gehouden (al krijg je wel constant hints en pijlen in de juiste richting), en af en toe loopt de spanning wat op. Daarbij komt ook nog een stukje romantiek kijken en daarmee is het verhaal compleet.

Ik viel zelf over 1 woord. Dat heeft verder niks te maken met het boek, of met mijn beoordeling.. Maar "EngeltjesMaker"...... Ik schrok me rot.. Is dat echt het woord dat ze gebruikten voor mensen die abortussen deden? Ik walg hier dus echt van... Ik zal nooit, maar dan ook echt nooit gaan begrijpen dat ze daar dit woord voor gebruiken.. Alsof het iets moois en positiefs is dat zoiets werd/wordt gedaan... Ik laat me niet uit over de kwestie zelf, ik ben geen polotieke blog, maar deze naam heeft me echt kokhalsneigingen gegeven. Het maakte me op de één of andere manier ontzettend boos.

Ik heb ontzettend genoten van 'De moord op Willemina Jansen' en geef hem 4 sterren!