Je kan er alle kanten mee op, maar welke?

Toen ik werd geaccepteerd voor de Hebban-leesclub voor het boek 'Het blauwe uur', kon mijn dag niet meer stuk. Ik heb 'Het meisje in de trein' ook gelezen en dit boek vond ik fantastisch, ondanks de soms harde woorden die ik hoorde en las, dus ik was dolblij dat ik mee mocht lezen deze keer en ook de mening van andere lezers kon lezen en erover in gesprek kon gaan. Ik begon wat later dan de rest, omdat er nogal wat tussendoor kwam waar ik helaas geen invloed op had, maar ik heb hem nu dan toch uitgelezen en alle vragen van de leesclub beantwoord, dus vandaag is hier dan ook mijn recensie.

De cover en de titel laten je vrijwel in het onwetende. Het is een donkere cover met een raam dat opent naar de zee. En de zee is, zoals velen weten, mooi maar onvoorspelbaar en krachtig en kan heel anders lijken dan dat hij daadwerkelijk is. Ook de titel komt daarbij overeen. Het blauwe uur is het uur tussen licht en donker, het uur waarin de wereld heel anders lijkt dan dat hij daadwerkelijk is. Het is een mooie, maar onheilspellende cover, waarmee je in principe alle kanten nog op kan.

En dat geldt ook voor het verhaal. Je kan er alle kanten mee op. Het gaat in principe over een schilder, Vanessa, die na haar dood allemaal werken achterlaat aan Fairburn, ondanks de gevechten die zij onderling hebben gevoerd. Dan wordt er in één van die werken een bot gevonden dat van een mens afkomstig is. En toevallig is de ex-man van Vanessa, Julian, al een jaar of 20 vermist en is er nog altijd niet bekend wat er met hem gebeurd is. Dit lijkt gewoon op een vrij algemene thriller toch? Niets is minder waar.

Hawkins voegt allerlei karakters, werken en psychologie toe aan het verhaal om het verhaal minder algemeen te maken. Ze creëert achtergrondkarakters, ze gebruikt plekken en werken die echt bestaan, en ze probeert de spanning langzaam op te bouwen door de hoofdstukken heen door te wisselen tussen verschillende karakters.

Het probleem voor mij is echter, dat ze sommige karakters heel veel achtergrond geeft en ze vervolgens niet verder in beeld brengt, ze sommige hoofdkarakters juist weinig achtergrond geeft en daarmee een heel verhaal maakt, en ze zoveel elementen toevoegt om maar te proberen de spanning op te bouwen, dat het verhaal voor mij teveel kanten op kon en juist daardoor heel veel spanning verloor. Sommige dingen waren gewoonweg ongeloofwaardig, niet goed uitgediept en gaven teveel vragen. Het einde voelt voor mij ook niet afgerond.

Ik vond het lezen van het verhaal leuk, ik vond de schrijfstijl van Hawkins erg fijn, maar ik denk dat het verhaal nog wel wat dingen mist of misschien zelfs wel teveel heeft. Wat buiten kijf staat, is dat Hawkins ontzettend goed in het hoofd van mensen kan zitten en je emotioneel betrokken raakt bij het verhaal omdat je je constant afvraagt hoe de karakter in elkaar zitten en waarom. Hawkins kan erg goed schrijven alleen merk ik dat ik een stuk spanning mis in het verhaal en dat ik soms ook niet goed weet welke kant ze nou op wil met het verhaal. Daar komt bij dat ik 0,0 verstand heb van kunst en dus heel veel moeite heb met me inbeelden wat Hawkins probeert te beschrijven en aan te wakkeren in haar verhaal. Daardoor heb ik misschien ook wel een deel van het verhaal niet helemaal lekker kunnen lezen. Ik kan intenties wel voelen, emoties, maar als iemand een schilderij probeert te beschrijven, kan ik er vaak weinig van maken en snap ik het doel erachter niet.

Ik vond 'Het blauwe uur' wel een thriller, maar toch ook weer niet. Er was spanning, maar het was ook voorspelbaar, traag en bijna tegen een roman aan, omdat de psyche en emoties belangrijker leken dan de moorden/vermissingen, de zoektocht en de oplossing.

Ik heb wel genoten van het verhaal, maar kwalitatief geef ik 'Het blauwe uur' 3 sterren. Er kan voor mij nog een hoop aan verbeterd worden om de spanning op te hogen, het verhaal beter uit te werken en het einde mooier af te ronden om vragen te voorkomen.

~ Live Your Life Reading