Lezersrecensie
'Gisteren en vandaag zijn voor morgen'.
Een verrassende debuutroman van de Vlaamse journalist en eindredacteur Ilse Ceulemans.
De hoofdpersoon is Erik, een op het eerste oog saaie man van middelbare leeftijd die blij is met zijn werk maar zijn werk niet met hem. Op een ochtend vindt hij dat hij een vierentwintig uur durende burn out heeft en hij besluit niet naar kantoor te gaan, met alle gevolgen van dien.
Het verhaal is opgebouwd uit een heleboel korte hoofdstukken met elk een titel bestaande uit slechts een -bewust gekozen- zelfstandig naamwoord. Het verhaal is geschreven vanuit de ik-persoon dus je leest alles vanuit Eriks perspectief. En dat maakt het verhaal zo intens. Het had onmogelijk vanuit het hij-perspectief geschreven kunnen worden. Erik besluit de tijd te ontkennen en te gaan antidateren. Ceulemans laat dit zien middels veel flashbacks naar verschillende periodes. Je moet je aandacht erbij houden om te snappen over welke periode het gaat, maar hey, het boek heet niet voor niets de tijdontkenner. Het gaat er in dit boek minder om wat er precies gebeurt, maar veel meer hoe Erik met deze gebeurtenissen omgaat en erop terugblikt. Ook bezit de schrijver de gave om met haar beeldende schrijfstijl prachtige zinnen te ontwerpen. Citaat: 'Antidateren is niets anders dan de tijd aanpassen aan de verwachtingen die je van jezelf hebt' en 'Kinderen voelen de tijd aan zoals hij echt is. Onmeetbaar ligt hij daar uitgestrekt in een wereld waar nog geen afspraken bestaan. Op sommige dagen wil ik daar nog eens pootjebaden.'
Al lezende komt de lezer er achter dat Erik en zijn leven alles behalve saai is..
De hoofdpersoon is Erik, een op het eerste oog saaie man van middelbare leeftijd die blij is met zijn werk maar zijn werk niet met hem. Op een ochtend vindt hij dat hij een vierentwintig uur durende burn out heeft en hij besluit niet naar kantoor te gaan, met alle gevolgen van dien.
Het verhaal is opgebouwd uit een heleboel korte hoofdstukken met elk een titel bestaande uit slechts een -bewust gekozen- zelfstandig naamwoord. Het verhaal is geschreven vanuit de ik-persoon dus je leest alles vanuit Eriks perspectief. En dat maakt het verhaal zo intens. Het had onmogelijk vanuit het hij-perspectief geschreven kunnen worden. Erik besluit de tijd te ontkennen en te gaan antidateren. Ceulemans laat dit zien middels veel flashbacks naar verschillende periodes. Je moet je aandacht erbij houden om te snappen over welke periode het gaat, maar hey, het boek heet niet voor niets de tijdontkenner. Het gaat er in dit boek minder om wat er precies gebeurt, maar veel meer hoe Erik met deze gebeurtenissen omgaat en erop terugblikt. Ook bezit de schrijver de gave om met haar beeldende schrijfstijl prachtige zinnen te ontwerpen. Citaat: 'Antidateren is niets anders dan de tijd aanpassen aan de verwachtingen die je van jezelf hebt' en 'Kinderen voelen de tijd aan zoals hij echt is. Onmeetbaar ligt hij daar uitgestrekt in een wereld waar nog geen afspraken bestaan. Op sommige dagen wil ik daar nog eens pootjebaden.'
Al lezende komt de lezer er achter dat Erik en zijn leven alles behalve saai is..
1
Reageer op deze recensie