Lezersrecensie
Bloemrijke zinnen vol beeldspraak.
De Weyward-vrouwen.
In de roman De Weyward-vrouwen van Emilia Hart maakt de lezer kennis met Altha, Violet en Kate. Drie vrouwen die in verschillende periodes leven met alle drie hun deels eigentijdse en deels overkoepelende struggles. Al naar gelang het boek vordert (de Nederlandse uitgave heeft 413 bladzijdes), wordt de connectie tussen de drie vrouwen duidelijk.
Thema’s van het verhaal zijn overleven, wraak en erkenning binnen de familie en de maatschappij.
Voor de verhaallijn van Altha wordt het ik-perspectief in de tegenwoordige tijd gebruikt. Voor Violet het personaal perspectief in de verleden tijd en voor Kate het personaal perspectief in de tegenwoordige tijd. Het is de vraag of dit een grote meerwaarde heeft voor het verhaal en de personages. Het is in elk hoofdstuk heel duidelijk om wie het gaat, ook zonder wisseling van perspectief en tijd.
Emilia Hart gebruikt opvallend veel ‘show’ en zeer weinig ‘tell’. Ze bezit de gave om buitengewoon bloemrijke zinnen te schrijven vol beeldspraak. Citaat: ‘Het woord glibbert naar buiten als een slang, druipt van de tong zo dik als teer.’ Echter zijn de metaforen dusdanig overvloedig aanwezig dat het teveel van het goede kan zijn, dat het bijna vermoeiend is om te lezen en dat de lezer snakt naar een alinea waarin gewoon verteld wordt in plaats van al dat vertonen.
Het boek profileert zich als boek over sterke vrouwen die door mannen heks worden genoemd. Of dit zo is, dat is aan de lezer.
In de roman De Weyward-vrouwen van Emilia Hart maakt de lezer kennis met Altha, Violet en Kate. Drie vrouwen die in verschillende periodes leven met alle drie hun deels eigentijdse en deels overkoepelende struggles. Al naar gelang het boek vordert (de Nederlandse uitgave heeft 413 bladzijdes), wordt de connectie tussen de drie vrouwen duidelijk.
Thema’s van het verhaal zijn overleven, wraak en erkenning binnen de familie en de maatschappij.
Voor de verhaallijn van Altha wordt het ik-perspectief in de tegenwoordige tijd gebruikt. Voor Violet het personaal perspectief in de verleden tijd en voor Kate het personaal perspectief in de tegenwoordige tijd. Het is de vraag of dit een grote meerwaarde heeft voor het verhaal en de personages. Het is in elk hoofdstuk heel duidelijk om wie het gaat, ook zonder wisseling van perspectief en tijd.
Emilia Hart gebruikt opvallend veel ‘show’ en zeer weinig ‘tell’. Ze bezit de gave om buitengewoon bloemrijke zinnen te schrijven vol beeldspraak. Citaat: ‘Het woord glibbert naar buiten als een slang, druipt van de tong zo dik als teer.’ Echter zijn de metaforen dusdanig overvloedig aanwezig dat het teveel van het goede kan zijn, dat het bijna vermoeiend is om te lezen en dat de lezer snakt naar een alinea waarin gewoon verteld wordt in plaats van al dat vertonen.
Het boek profileert zich als boek over sterke vrouwen die door mannen heks worden genoemd. Of dit zo is, dat is aan de lezer.
1
Reageer op deze recensie
Meer recensies van loesheideman
Gesponsord
In Lijtje deelt Harmen van Straaten ontroerende en herkenbare verhalen over zijn dementerende moeder met zijn kenmerkende warmte, scherpzinnigheid en humor.
Een roman die bijna uit zijn voegen barst van emotie met een prachtige schrijfstijl en onvergetelijke personages, een verhaal dat je telkens weer zult willen herlezen.
Parijs 1942. Miri ontsnapt aan een razzia en komt terecht op het platteland. Op een nacht krijgt ze een gevaarlijke missie. Slaagt ze erin om zowel haar eigen leven als dat van anderen te redden?
