Ode aan de Kempen

https://looneybooks79.blog/2024/04/10/alles-voor-de-kempen/ (een aangepaste versie van deze review kan je lezen via deze link)

Mocht Jan Hertoghs eigenlijk een Vlaamse Walt Whitman geweest zijn, had hij in plaats van “O Captain! My Captain!” zijn ode aan de Kempen gelijkaardig kunnen verwoord hebben: “O Kempen! Mijn Kempen!”

Voor deze review ga ik geen kempisch proberen te schrijven, wees gerust! Dat zou mijn oostvlaamse hart niet aankunnen en ik vermoed vele Kempische fronsen opleveren.

Dit boek is geen handleiding over de kempen maar een ode aan… het dorpsleven, het kempisch taaltje, de evolutie (al dan niet positief) en een blik op een stukje België dat vele gezichten heeft.

Als 'buitenstaander' met roots in Tielen, in het Kempisch land, toont Jan Hertoghs via dit boek zijn liefde voor deze streek. Met herinneringen doorspekt en dankzij brieven van zijn Vava (grootvader) weet hij een beeld te scheppen van dorpen die in de tijd zijn blijven stilstaan, waar iedereen iedereen kent en waar een buitenstaander pas echt aanvaard zal worden als blijkt dat één van de (voor)ouders in het Kempisch land en zand is opgegroeid.

Ikzelf ben niet zo héél gekend met de Kempen hoewel het, zeker na het lezen van dit boek, een streek is die ik wel (dan wel als 'toerist') wil verkennen. Maar de Kempen ken ik vooral persoonlijk doordat ik een bevriend koppel heb dat er woont en natuurlijk dankzij die aantal mensen die op tv verschijnen en het Kempisch dialect zo sappig ten berde brengen (dan denk ik vooral aan een Tijs Vanneste, Tom Boonen, Ben Segers en Wout Van Aert). Maar ik leer ook dat 'De Kempen' niet zomaar 'De Kempen'…

Met heel veel liefde maar ook met een zekere bedachtzaamheid schrijft journalist Jan Hertoghs zijn betoog aan een streek waar hij als klein manneke vertoefde, waar hij graag naar terug gaat en waar het leven goed lijkt te zijn... (ik herken datzelfde gevoel aan mijn huidige woonplaats waar de boeren nog boeren mogen zijn en de natuur zijn gang kan gaan maar waar altijd opgelet dient te worden dat vooruitgang geen spelbreker kan zijn in de gang van het leven!)

En ook al gaat dit boek over de Kempen en het Kempische dorpsleven, het had evengoed over het dorp waarin ik ben opgegroeid kunnen gaan, hoewel dat dorp diep in Oost-Vlaanderen verborgen ligt tussen landerijen, mesthopen en intussen volgebouwde dorpskern (zoals ook Jan Hertoghs beschrijft in dit boek is een wildgroei aan betonnen blokken en geplaveide straten het dorp waar ik woonde ten dele gevallen… en bomen? Die wijken voor ‘vooruitgang’)!