Valse herinneringen

http://looneybooks79.blog/2025/03/04/alsof-het-voorbij-is/

Tony Webster is een man van middelbare leeftijd die terugdenkt aan zijn jeugd, met zijn vrienden in de middelbare school. Hun clubje bestond uit Tony, Adrian, Colin en Alex. Tijdens hun schooltijd waren zij de beste vrienden, elk had zijn eigen karaktertrekken. Na hun schooltijd verloren ze elkaar uit het oog en begonnen ze elk hun opleiding aan een universiteit. Tony begon te verkeren met Veronica Ford maar deze relatie kende de nodige problemen, beiden verschilden te veel van elkaar en kwamen uit totaal verschillende families. De moeder van Veronica waarschuwt Tony zelfs op een bepaald moment om zich niet te veel door Veronica op de kop te laten zitten. Na enkele jaren loopt deze verkeerd af en gaan ze elk hun weg. Tot Adrian Tony contacteert om te melden dat hij met Veronica samen is en of hij daar iets tegen heeft.

Terwijl het leven doorgaat en Tony een huwelijk aangaat, waaruit één dochter komt, Susie, maar ook dit loopt na een tijd spaak en Tony beseft dat hij beter af is zonder een vrouw in zijn leven.

Het is het nieuws van Adrians zelfmoord die het hardst aankomt in zijn herinneringen. Zonder ooit een antwoord te krijgen op het waarom en wat er met Veronica is gebeurd gaat Tony's leven verder, met zijn vrouw en kind uiteindelijk!

Nu hij terugdenkt aan zijn jonge jaren en hij op oudere leeftijd is gekomen, krijgt Tony bericht van een notaris dat hij in het testament van mevrouw Ford, Veronica's moeder, is vermeld. Hij erft een kleine som geld en het dagboek van Adrian! Maar dit is in het bezit van Veronica en zij wil er geen afstand van doen. Tony voelt zich bestolen van de laatste herinneringen van zijn oude vriend en probeert dan ook terug contact op te nemen met Veronica om aan het dagboek te raken. Geleidelijk aan komt het besef dat niet alle herinneringen exact verlopen zijn zoals hij zich had voorgesteld!

Dit is een boek dat onmogelijk in één lezing volledig te begrijpen is. Het bevat heel wat lagen in zo'n kort boekje, heel wat filosofische en levensvragen over oud worden, over dingen herinneren en of de herinneringen die je hebt wel allemaal helemaal kloppen, over de vraag of vrienden uit je jeugd ook nu nog je vriend kunnen worden en over de dood...

Dat dit boek de 'Man Booker Prize' won begrijp ik helemaal. Dit is één van die keren dat ik helemaal akkoord ga met de beslissing van een jury die een boekenprijs weggeven. Barnes' schrijfstijl toont een genialiteit zonder er al te moeilijke taal voor te gebruiken. Het enige dat ik mezelf ergens verwijt (maar dat ik nog rechttrekken bij een volgende lezing) is dat ik het niet in zijn oorspronkelijke taal las. Naar ik vermoed verliest het bij de vertaling een beetje zijn typische Britse eigenheid en gaan daardoor wat nuances verloren. Maar dit neemt niet weg dat ik enorm heb genoten van het verhaal, ik las het dan ook in één dag uit want ik kon niet stoppen met lezen.