It’s all a Concrete Jungle

In ‘Beton’ stelt Fleur Pierets zich de vraag of de verhouding tussen man en vrouw in beton zijn gegoten. moet de machtsverhouding altijd van de man komen of hebben vrouwen evenveel recht om op te komen voor zichzelf? Kunnen vrouwen uit hun betonnen gevangenis ontsnappen, uitbreken, stukje voor stukje afkappen en barsten veroorzaken?

Met verhalen over de kunstenares Niki de Saint Phalle die bekend staat om haar grote ‘NANA’s’ (kleurrijke vrouwenbeelden die grote proporties omvatten, die onder andere in Parijs, New York en een ganse tuin in Toscane te vinden zijn)

Maar ook de protesten in Iran nadat een meisje wiens hoofddoek niet alle haren bedekten werd doodgeslagen door de zedenpolitie, komt aan bod.

Vrouwen die verkracht worden in een democratisch land en toch geen recht (meer) hebben op abortus als ze zwanger blijken te zijn van hun verkrachter, kunnen alleen maar dromen van wraak!

Het beeld van de bakkersvrouw die haar eclairs met banketbakkersroom ‘volspuit’ nadat ze net de bedenking heeft gemaakt dat ze moe wordt van elke week hetzelfde te doen met haar man, gaan eten in een taverne, met een beeldentuin waarin een kabouter en vier naakte vrouwenbeelden staan, en hoe ze ook haar zoon verwijt het gevolg te zijn van haar eigen volgespoten eclair (waarom is ze toch met een bakker getrouwd), is meer dan symbolisch. Wat is de rol van deze bakkersvrouw? En moet haar man nu echt altijd dezelfde opmerking rond de borsten maken van de beelden?

Is het boek dan zo grijs? Schuren we als lezer met ons hoofd langs het beton van de straat, steentjes die zich vastbedden in onze huid, ogen vol gruis? Trekt Pierets de kaart van het feminisme in dit boek en worden we in een grijze wolk van man vs vrouw gesleurd? Het lijkt erop! Maar Fleur toont ook aan dat kunst (ook maatschappijkritieke kunst) mooi kan zijn, dat literatuur de wereld en vooral de ogen opent!

Zijn wij mannen allemaal zo dominant, ignorant, dom en lomp? Zijn we allemaal een homp vlees met een betonnen hart? Zijn we allemaal die blok onverzettelijkheid die niet open willen gaan voor nieuwe ideeën en nieuwe visies?

Activistisch, reactivistisch, relativerend, wereldwijs, kwetsbaar en vooral sterk in het verwoorden van wat gebeiteld moet staan in die betonnen gedenksteen, waarop korstmossen zich langzaam verspreiden… beton is hard, grijs, levend(ig) en bestand tegen alles! (Behalve betonrot!)

Beton is een maatschappelijk werk over feminisme, male dominance, klimaat, voor- en vooral nadelen van AI, abortus en euthanasie (opnieuw male dominance, vooral white males!), homofobie, agressie en kunst! Beton is het tweede boek in de Grondstoffen reeks van Uitgeverij Oevers. Het tweede in een reeks waarbij schrijvers zelf hun kleur en/of grondstof mogen kiezen en daar hun visie op mogen geven.