Lezersrecensie
Zeil je voor het eerst
https://looneybooks79.blog/2024/11/30/kleurenpallet-4-bloedsinaasappel/
Alma Mathijsen beslist om met een groep idealisten mee te varen met de 'Ide Min', een vrachtschip dat omgetoverd werd door de kapitein tot zeilschip. De bedoeling is om zo weinig mogelijk gebruik te maken van de motor en enkel te vertrouwen op de zeilen om de Atlantische Oceaan richting Zuid-Amerika te bereiken, om daar koffiebonen, cacao en rum op te halen.
Maar Alma merkt al heel snel dat wonen op een zeilschip geen al te prettige beleving is, vol angst en vooral af moeten wegen (letterlijk) hoeveel water verbruikt kan en mag worden. Want door deze ecologische manier van reizen te kiezen hangen zij net af van de weersomstandigheden maar net die zijn anders dan voorzien en anders dan ze ooit vroeger waren.
Hoewel de bemanning op een weidse oceaan vaart is het claustrofobische gevoel heel groot. En tijdens de reis wordt heel snel duidelijk wat de gevolgen zijn van de klimaatverandering. Dan rest ook de vraag, hoe idealistisch je ook bent, kan je wel helemaal onafhankelijk zijn van het klimaatbeleid of wordt je meegesleurd in de 'malhstrom'?
Zeilen hebben wind nodig en als die ontbreekt moet je zuinig zijn met wat je hebt en hopen dat de wind terug de kop opsteekt voor de voorraad op is. Water moet zuinig mee omgesprongen worden, de voorraad fruit en groenten slinkt al snel, tot enkel een bloedsinaasappel overblijft.
Dat deze reis niet is geworden wat men er oorspronkelijk van had verwacht blijkt ook uit de verveling, uit de kleine tekstjes die Alma op het schip schreef en uit de conversaties met de bemanning, die almaar norser wordt naarmate de reis zich 'verder'zet!
'Bloedsinaasappel' is het vierde boek in de reeks van de Kleuren bij Uitgeverij Oevers, na Lazuur, Beton en Mos. Afwisselend zijn de verhalen fictie en non-fictie, maar allen brengen ze wel een boodschap. In dit geval wil Alma alvast aantonen dat de zeeën vervuild zijn, ook zijzelf dumpen bijvoorbeeld hun afval in de zee (mét toiletpapier erbij!), en dat veranderingen in het klimaat ook impact hebben op ecologische systemen en visserij.
“Tranen van rouw zien eruit als een landkaart van een verwoest oorlogsgebied. Tranen van uien snijden zien eruit als planeten in een gigantisch sterrenstelsel. Tranen van afscheid zien eruit als een bos dat wordt overgenomen door landbouw.”
Alma vult het boekje ook aan met een paar lijstjes van films en series die ze keek, boeken die ze las en enkele recepten van bereidingen die ze op het schip aten. Ik weet alvast waar ik mijn zomervakantie niét zal spenderen na het lezen van dit boek, want je moet de nodige dosis avontuurlijkheid aan boord leggen om deze reis te willen aangaan.
Meren we nu aan en wachten we op de kade op het volgende boek in de reeks, 'Grijzen' van Frank Heinen. Dat zal voor februari 2025 zijn, normaalgezien.
Alma Mathijsen beslist om met een groep idealisten mee te varen met de 'Ide Min', een vrachtschip dat omgetoverd werd door de kapitein tot zeilschip. De bedoeling is om zo weinig mogelijk gebruik te maken van de motor en enkel te vertrouwen op de zeilen om de Atlantische Oceaan richting Zuid-Amerika te bereiken, om daar koffiebonen, cacao en rum op te halen.
Maar Alma merkt al heel snel dat wonen op een zeilschip geen al te prettige beleving is, vol angst en vooral af moeten wegen (letterlijk) hoeveel water verbruikt kan en mag worden. Want door deze ecologische manier van reizen te kiezen hangen zij net af van de weersomstandigheden maar net die zijn anders dan voorzien en anders dan ze ooit vroeger waren.
Hoewel de bemanning op een weidse oceaan vaart is het claustrofobische gevoel heel groot. En tijdens de reis wordt heel snel duidelijk wat de gevolgen zijn van de klimaatverandering. Dan rest ook de vraag, hoe idealistisch je ook bent, kan je wel helemaal onafhankelijk zijn van het klimaatbeleid of wordt je meegesleurd in de 'malhstrom'?
Zeilen hebben wind nodig en als die ontbreekt moet je zuinig zijn met wat je hebt en hopen dat de wind terug de kop opsteekt voor de voorraad op is. Water moet zuinig mee omgesprongen worden, de voorraad fruit en groenten slinkt al snel, tot enkel een bloedsinaasappel overblijft.
Dat deze reis niet is geworden wat men er oorspronkelijk van had verwacht blijkt ook uit de verveling, uit de kleine tekstjes die Alma op het schip schreef en uit de conversaties met de bemanning, die almaar norser wordt naarmate de reis zich 'verder'zet!
'Bloedsinaasappel' is het vierde boek in de reeks van de Kleuren bij Uitgeverij Oevers, na Lazuur, Beton en Mos. Afwisselend zijn de verhalen fictie en non-fictie, maar allen brengen ze wel een boodschap. In dit geval wil Alma alvast aantonen dat de zeeën vervuild zijn, ook zijzelf dumpen bijvoorbeeld hun afval in de zee (mét toiletpapier erbij!), en dat veranderingen in het klimaat ook impact hebben op ecologische systemen en visserij.
“Tranen van rouw zien eruit als een landkaart van een verwoest oorlogsgebied. Tranen van uien snijden zien eruit als planeten in een gigantisch sterrenstelsel. Tranen van afscheid zien eruit als een bos dat wordt overgenomen door landbouw.”
Alma vult het boekje ook aan met een paar lijstjes van films en series die ze keek, boeken die ze las en enkele recepten van bereidingen die ze op het schip aten. Ik weet alvast waar ik mijn zomervakantie niét zal spenderen na het lezen van dit boek, want je moet de nodige dosis avontuurlijkheid aan boord leggen om deze reis te willen aangaan.
Meren we nu aan en wachten we op de kade op het volgende boek in de reeks, 'Grijzen' van Frank Heinen. Dat zal voor februari 2025 zijn, normaalgezien.
1
Reageer op deze recensie