Over waanzin en zorgen voor elkaar

https://looneybooks79.blog/2024/07/27/coniferen/

In 'Coniferen' worden we getrakteerd op een familiekroniek (zonder dat het een lijvig boek wordt of een reeks van tien boeken) waarin we een ik-figuur volgen die samen met zijn zus hun ouders héél jong verliezen waardoor de zus, Marianne, als moeder voor het hoofdpersonage en als kostwinnaar wordt gedwongen te overleven. Van de rest van de familie krijgen ze niet de nodige hulp en ze staan er met hun twee op dat moment alleen voor, wentelend in een leven van armoede en overleven. Maar het ouderlijke huis kunnen ze behouden. Nu de ik-figuur volwassen is woont hij er zelfs nog steeds, kijkend op de coniferen die achteraan in de tuin staan, waar de duiven in vertoeven, en die een schaduw op de tuin en het huis werpen.

Als de Ik-figuur zijn verhaal vertelt waarbij we zien hoe Marianne op een bepaald moment aan achtervolgingswaanzin begint te lijden en 'ze' ziet op elke hoek van de straat, moet hij zien te overleven door geld in het laatje te brengen met babysitten. Marianne's waanzin wordt echter ondragelijk en ze wil zich niet laten behandelen hoeveel hij ook op zijn zus inpraat. Haar paranoïa overheerst!

Als Marianne na lange tijd, en met de hulp van tante Oui-Oui, een juiste behandeling krijgt en werk vindt als palliatieve zorgster, lijkt het leven zich terug recht te trekken.

En dan krijgt het hoofdpersonage het aanbod om een tijdje naar Helena, Montana in de USA te gaan als au pair voor een Belgisch echtpaar en hun twee kinderen. En Marianne ontmoet de man van haar leven via één van haar patiënten. Alles lijkt goed te lopen. Maar het leven kent zijn wendingen en loopt nooit zoals je zou verwachten! En soms kan je het leven een duwtje in je richting geven!

Dit is het debuut van Max Temmerman, waarvan ik intussen al zijn twee opvolgers las (Verre Vriend en Hier zijn Leeuwen). Dat ik fan ben van de man zijn vertelstijl is geen geheim maar dat hij een verhaal kan opbouwen en je op het einde versteld doen staan bewijst hij hier met Coniferen!

Het is ook prachtig te zien hoe hij de paralellen trekt tussen broer en zus hoe zorgend ze zijn: de ene voor kinderen en jongeren (hoewel hij meer bezig is met lezen en zijn tijd verdoen) en de andere voor ouderen, die op het einde van hun leven zijn.

Dit is een familieverhaal over overleven en over jaloezie, achterdocht, waanzin, familie en armoede en rijkdom! Je zou het niet verwachten maar dit boek heeft een psychologisch duister kantje, net als de schaduw dat die bomen werpen op beide hoofdfiguren in dit boek en hun ouderlijke huis! En toch zit er, zoals in zijn andere boeken, een dosis (zwarte) humor verwerkt in dit boek!