Lezersrecensie
Helende natuur
https://looneybooks79.blog/2024/10/22/de-dagen-die-komen/
‘De dagen die komen’ is het tweede boek van Mélissa Da Costa dat nu in het Nederlands werd vertaald. En na ‘Al het blauw van de Hemel’ is dit opnieuw een prachtig verhaal over verlies, verdriet maar ook hoop en de helende kracht van de natuur.
Amande trekt zich terug in een huisje in een bos in de Auvergne nadat ze een pijnlijk verlies heeft ondergaan in Lyon. Ze sluit zich op en volledig af van de buitenwereld om haar verdriet te proberen verwerken. Als ze toevallig stuit op de kalenders van de vorige eigenares, die volstaan met tips over hoe groenten te kweken, te verwerken en klaar te maken, ziet Amande plots een weg uit haar verdriet. Geleidelijk aan kruipt zij terug uit het dal dat ze maanden in zat. Als stadsmens heeft ze totaal geen ervaring met het bewerken van grond en groeien van bloemen en planten, maar dankzij de kalenders en notities van mevrouw Hugues leert ze dichterbij de natuur te komen. En door de kracht van de zon, de helende werking van de natuur overleeft ze en komt Amande terug tot zichzelf. Maar pijn helen duurt lang, heel lang. En alleen is ook maar alleen. Gelukkig is er de grijze kat die haar adopteert en gezelschap houdt en gelukkig zijn er mensen die haar niet loslaten.
Een terugkerend thema in Da Costa's boeken is het eigenhandig opzoeken van eenzaamheid en afzondering (meestal na slecht nieuws of iets meegemaakt te hebben), ook nu weer komt dit aan bod. Jonge mensen die een traumatisch nieuws of ervaring hebben meegemaakt sluiten zich af van de buitenwereld maar toch ontmoeten zij nieuwe mensen of worden oude banden opnieuw aangehaald.
Mélissa schrijft telkens boeken die vol emotie en vol krachtige menselijke moed om te overleven. Hoe hard het leven ook kan zijn, wat het leven je ook toewerpt, er is altijd een uitweg uit de donkere kant. Met die boodschap breekt Mélissa niet enkel harten maar worden we ook overstelpt met een hoopvolle boodschap. En met een eerbetoon aan de natuur en de helende kracht van buiten zijn en in de tuin te werken beschrijft ze bijna de sacrale en spirituele werking ervan.
'De Dagen die komen' is een prachtig verhaal over sterker verrijzen uit het donkere dal waarin een mens kan terechtkomen. En dat opgeven nooit een optie mag noch kan zijn!
Als je van 'Al het blauw in de hemel' hield, zal dit boek je ook helemaal bekoren. Het is alvast een stuk minder lijvig dan haar voorgaande, het leest heel vlot en is in een prachtige proza geschreven (ook de vertaling is meer dan in orde) en is een boek waarin je enkele uren kan verdwalen (en zelfs met momenten bijleren van hoe je bepaalde planten kan doen groeien)
Een aanrader alvast!
‘De dagen die komen’ is het tweede boek van Mélissa Da Costa dat nu in het Nederlands werd vertaald. En na ‘Al het blauw van de Hemel’ is dit opnieuw een prachtig verhaal over verlies, verdriet maar ook hoop en de helende kracht van de natuur.
Amande trekt zich terug in een huisje in een bos in de Auvergne nadat ze een pijnlijk verlies heeft ondergaan in Lyon. Ze sluit zich op en volledig af van de buitenwereld om haar verdriet te proberen verwerken. Als ze toevallig stuit op de kalenders van de vorige eigenares, die volstaan met tips over hoe groenten te kweken, te verwerken en klaar te maken, ziet Amande plots een weg uit haar verdriet. Geleidelijk aan kruipt zij terug uit het dal dat ze maanden in zat. Als stadsmens heeft ze totaal geen ervaring met het bewerken van grond en groeien van bloemen en planten, maar dankzij de kalenders en notities van mevrouw Hugues leert ze dichterbij de natuur te komen. En door de kracht van de zon, de helende werking van de natuur overleeft ze en komt Amande terug tot zichzelf. Maar pijn helen duurt lang, heel lang. En alleen is ook maar alleen. Gelukkig is er de grijze kat die haar adopteert en gezelschap houdt en gelukkig zijn er mensen die haar niet loslaten.
Een terugkerend thema in Da Costa's boeken is het eigenhandig opzoeken van eenzaamheid en afzondering (meestal na slecht nieuws of iets meegemaakt te hebben), ook nu weer komt dit aan bod. Jonge mensen die een traumatisch nieuws of ervaring hebben meegemaakt sluiten zich af van de buitenwereld maar toch ontmoeten zij nieuwe mensen of worden oude banden opnieuw aangehaald.
Mélissa schrijft telkens boeken die vol emotie en vol krachtige menselijke moed om te overleven. Hoe hard het leven ook kan zijn, wat het leven je ook toewerpt, er is altijd een uitweg uit de donkere kant. Met die boodschap breekt Mélissa niet enkel harten maar worden we ook overstelpt met een hoopvolle boodschap. En met een eerbetoon aan de natuur en de helende kracht van buiten zijn en in de tuin te werken beschrijft ze bijna de sacrale en spirituele werking ervan.
'De Dagen die komen' is een prachtig verhaal over sterker verrijzen uit het donkere dal waarin een mens kan terechtkomen. En dat opgeven nooit een optie mag noch kan zijn!
Als je van 'Al het blauw in de hemel' hield, zal dit boek je ook helemaal bekoren. Het is alvast een stuk minder lijvig dan haar voorgaande, het leest heel vlot en is in een prachtige proza geschreven (ook de vertaling is meer dan in orde) en is een boek waarin je enkele uren kan verdwalen (en zelfs met momenten bijleren van hoe je bepaalde planten kan doen groeien)
Een aanrader alvast!
3
Reageer op deze recensie
