Lezersrecensie
Een week
https://looneybooks79.blog/2024/12/09/een-week/
Het is vrijdag de vijfentwintigste augustus als de tweeënzestigjarige Liz in haar sterfbed ligt en rondom het bed staan haar zoon Dorian met zijn vriendin (Dingske!), een oude vriend en vriendin, een vroegere geliefde (Suz) en een zekere Marthe.
Liz koos voor euthanasie, na jarenlang gevochten te hebben tegen een tumor die intussen al overal uitgezaaid is, ook tot in haar hersenen. Toen ze hem ontdekten waren ze te laat en kon ze alleen maar afwachten tot het einde kwam. Maar ze besloot uiteindelijk de stap zelf te zetten, voor de aftakeling begint.
En dan keert het boek terug op zijn schreden en gaan we een week terug, dag per dag, in de tijd en zijn we getuige van de aanloop naar die bewuste vrijdag. Hoe Liz oude vrienden en geliefden terug tegenkomt, zelf uitnodigt en een feest voor familie en vrienden geeft.
Dit is het literaire equivalent van Christopher Nolan's Memento, waarin het verhaal zich anti-chronologisch afspeelt en wij als lezer worden meegezogen in het hoofd van de zieke Liz, als het ware zijn wij de tumor die haar doen reflecteren op haar leven en haar liefdes.
Het gebeurt niet vaak dat een boek zo weinig klikt met me, vooral in de eerste helft van het boek is er een grote afstand tussen wat ik ervan had verwacht en vooral hoe de gedachten van Liz worden verwoord. Ofwel is dat heel bewust van de auteur, die wilde aantonen dat Liz' tumor zodanig is geëvolueerd dat haar gedachten heel verward zijn ofwel is dit een voorbeeld van literatuur waar ik niks mee heb. Nochtans is de auteur, zeker na zijn vorig boek 'Ik = Cartograaf' heel populair geworden. (ik heb dat boek nog niet gelezen, maar dat staat wel nog op mijn tbr).
In de tweede helft van het boek wordt alles duidelijker, wordt het lezen van de passages ook aangenamer (persoonlijke mening) en zien we geleidelijk aan ook waarom Liz het besluit heeft genomen om te kiezen voor euthanasie, wat een heel moedige beslissing is. Hoe het ook in dit boek wordt geportretteerd is heel mooi, ontroerend en ook de ziekte die haar aftakelt wordt schrijnend hard in beeld gebracht dus het boek is geen complete flop geweest (nogmaals, persoonlijk!) want als lezer leef je hard mee met Liz, haar familie en haar vrienden.
Maar ik moet ook toegeven dat dit niet het boek was dat ik had verwacht (soms zijn verwachtingen hebben niet altijd aangeraden natuurlijk).
Het is vrijdag de vijfentwintigste augustus als de tweeënzestigjarige Liz in haar sterfbed ligt en rondom het bed staan haar zoon Dorian met zijn vriendin (Dingske!), een oude vriend en vriendin, een vroegere geliefde (Suz) en een zekere Marthe.
Liz koos voor euthanasie, na jarenlang gevochten te hebben tegen een tumor die intussen al overal uitgezaaid is, ook tot in haar hersenen. Toen ze hem ontdekten waren ze te laat en kon ze alleen maar afwachten tot het einde kwam. Maar ze besloot uiteindelijk de stap zelf te zetten, voor de aftakeling begint.
En dan keert het boek terug op zijn schreden en gaan we een week terug, dag per dag, in de tijd en zijn we getuige van de aanloop naar die bewuste vrijdag. Hoe Liz oude vrienden en geliefden terug tegenkomt, zelf uitnodigt en een feest voor familie en vrienden geeft.
Dit is het literaire equivalent van Christopher Nolan's Memento, waarin het verhaal zich anti-chronologisch afspeelt en wij als lezer worden meegezogen in het hoofd van de zieke Liz, als het ware zijn wij de tumor die haar doen reflecteren op haar leven en haar liefdes.
Het gebeurt niet vaak dat een boek zo weinig klikt met me, vooral in de eerste helft van het boek is er een grote afstand tussen wat ik ervan had verwacht en vooral hoe de gedachten van Liz worden verwoord. Ofwel is dat heel bewust van de auteur, die wilde aantonen dat Liz' tumor zodanig is geëvolueerd dat haar gedachten heel verward zijn ofwel is dit een voorbeeld van literatuur waar ik niks mee heb. Nochtans is de auteur, zeker na zijn vorig boek 'Ik = Cartograaf' heel populair geworden. (ik heb dat boek nog niet gelezen, maar dat staat wel nog op mijn tbr).
In de tweede helft van het boek wordt alles duidelijker, wordt het lezen van de passages ook aangenamer (persoonlijke mening) en zien we geleidelijk aan ook waarom Liz het besluit heeft genomen om te kiezen voor euthanasie, wat een heel moedige beslissing is. Hoe het ook in dit boek wordt geportretteerd is heel mooi, ontroerend en ook de ziekte die haar aftakelt wordt schrijnend hard in beeld gebracht dus het boek is geen complete flop geweest (nogmaals, persoonlijk!) want als lezer leef je hard mee met Liz, haar familie en haar vrienden.
Maar ik moet ook toegeven dat dit niet het boek was dat ik had verwacht (soms zijn verwachtingen hebben niet altijd aangeraden natuurlijk).
1
Reageer op deze recensie