Overlever

http://looneybooks79.blog/2025/04/27/ik-ga-gewoon-tore-blijven/

Tore Sercu is de zoon van acteur, schrijver en regisseur Matthias Sercu en kwam in 2021 in het nieuws door een diagnose van een terminale kanker, een agressieve vorm van de ziekte van Kahler (multipel myeloom) dat vaker voorkomt bij mensen vanaf zeventig jaar (en zich nestelt in de botten maar op die leeftijd trager evolueert), maar door de jonge leeftijd van Tore (die 22 was op het moment dat hij de diagnose kreeg) evolueert deze ziekte sneller en agressiever.

Samen met de artsen van het UZ Gent wordt een plan opgesteld om Tore zo snel mogelijk te behandelen, een zware chemotherapie en een stamceltransplantatie, om de ziekte op zijn minst te vertragen en tegen te werken. Maar hoe reageer je als je op zo'n jonge leeftijd wordt geconfronteerd met het feit dat je jong zal sterven? Je bent nog jong, je ganse leven staat nog voor je, je studeert en je begint net te denken aan een relatie te beginnen met die ene persoon die wel heel belangrijk wordt in je leven... Hoe ga je om met de diagnose dat je terminaal bent?

En als patiënt ben je nooit alleen ziek. Je ondergaat alle lasten maar ook je familie, vrienden en je geliefde (de mensen om je heen) worden meegesleurd in dit proces van ziek zijn, diagnose aanhoren. Tegelijkertijd voel je ook een vervreemding van je vrienden wiens leven wel gewoon verdergaat terwijl Tore (in dit geval) eigenlijk geen echte verre toekomst voor zich ziet ontstaan.

Toen Tore en Matthias met dit verhaal naar buiten kwamen en na een bezoek aan 'De Zevende Dag' nam Lisbeth Imbo (toen nog presentratrice van dat zondagochtend tv-programma) beiden even opzij met de vraag: 'Zit hier geen boek in?' en na wat wikken en wegen vonden Tore en zijn familie het geen slecht idee om dit verhaal te vertellen, om het van zich af te kunnen vertellen en op hetzelfde moment mensen in dezelfde of gelijkaardige situaties een hart onder de riem te kunnen steken.

Ze vonden in journaliste Hanne Van Tendeloo (die schrijft voor Humo) dé perfecte schrijfster om dit verhaal neer te pennen. Hanne nam haar job heel ernstig en samen met een fotograaf (Saskia Vanderstichele) bezocht ze de familie op verschillende momenten in het traject van Tores behandeling en interviewde elk lid apart: Matthias, die op dat moment bezig was het met regisseren van zijn eerste langspeelfilm (C'est la vie, een verhaal over iemand die net de diagnose krijgt dat ze kanker heeft... alsof het moest zijn!) en de serie Chantal (schrijven en opnames); Ilse, Tores moeder, die haar job opzij diende te zetten en haar leven on hold zette voor Tore maar er bijna zelf ook psychologisch onderdoor ging (gaat); Jade, Tores zus, die haar stamcellen afstond om haar broer te helpen en met haar vriend Jordy trouwde zodat Tore dit zelf nog kon meemaken maar tegelijkertijd merkte dat alle aandacht naar Tore ging en dat zelf ook niet altijd even makkelijk verwerken kan (begrijpelijk, want zoals ik zei... je bent nooit alleen 'ziek' in een familie) en Frauke, de nieuwe vriendin van Tore di e hij net leerde kennen op het moment dat hij ziek werd maar die hem door dik en dun steunt. En natuurlijk Tore zelf die van op de eerste rij kan vertellen hoe het voelt om dit allemaal mee te moeten maken en welke lijdensweg het wel is.

De tijd die je samen nog spendeert is fantastisch maar het is ook dubbel aangezien je eigenlijk al afscheid neemt van iemand waarvan je weet dat die er binnenkort niet meer kan zijn. Dit wordt perfect duidelijk in dit boek waar je in de verhalen van de familie hoort hoe hard dit speelt en hoe bepalend dit is in het leven van de familie Sercu. Maar ook is duidelijk dat niemand de hoop zomaar opgeeft en dat ze allemaal met beide handen het leven grijpen en volop leven!

Tore leeft tot vandaag gelukkig nog, dankzij de hulp van zijn hematologen (waaronder de gerenomeerde Tessa Kerre) die alles in het werk stellen om Tore een zo lang mogelijk en een zo lijdensvrij leven te kunnen leiden maar kanker is onvoorspelbaar en dat wordt ook heel duidelijk in dit boek.

De reden waarom ik dit boek wou lezen (ik dank Pelckmans Uitgevers hartelijk voor het recensie-exemplaar) is tweeledig: enerzijds omdat ik de vraag kreeg van mijn eigen moeder, die ook voor Kahler in behandeling is maar op haar leeftijd loopt alles gelukkig goed en zij wou dit boek absoluut hebben (dus hierna komt het in haar kast terecht) en anderzijds omdat ik het zelf herken om te leven met een ziekte die me al op jonge leeftijd op de rand van de dood heeft gezet. Gelukkig was er voor mij wel een oplossing op dat moment maar ook eentje dat niet blijvend is... Dus ik weet ook hoe het voelt om de wereld op een andere manier te bekijken (de zwarte humor van Tore herken ik heel hard bij mezelf). Ik kan me ook heel goed voorstellen dat mijn eigen broer en zus het niet altijd even leuk vonden de broer/zus te zijn van iemand die zoveel aandacht nodig had, vooral toen ik jonger was.

Ik wil heel graag afsluiten met Tore veel succes te wensen en vooral nog heel veel leuke en plezante momenten. Never give up hope! Never give up!