Lezersrecensie
Een brief van vader aan zijn zoon
https://looneybooks79.blog/2024/11/29/nisnikan/
'Nisnikan', een woord zonder betekenis dat eigenlijk alles kan betekenen. Het is het uitgevonden woord van de jonge Camu, de zoon van auteur, columnist en journalist Stef Selfslagh. Dit boek is een brief van een vader aan zijn puberende zoon, een brief waarin hij figuurlijk afscheid neemt van het kind. Tegelijkertijd neemt hij ook met dit boek afscheid van zijn vader, die net overleed.
Nisnikan is een coming-of-age story maar niet enkel van Camu, de zoon van Stef, maar ook van Stef zelf die begrijpt dat ook hij moet opgroeien en volwassen worden, net als zijn zoon, met wie hij wel een liefde voor taal deelt, en zelfs door zijn zoon. Want gedaan zijn de verzonnen spelletjes die hij kon spelen met hem, gedaan is het knuffelen en zijn papa boven alles stellen, gedaan is het met alles samen doen en als hij angst heeft aan papa's been vast te hangen. Op een bepaald moment moet je als vader loslaten en moet je inzien dat je zoon ook zijn eigen weg moet zien te vinden in het leven.
Stef trekt dan ook de lijn door met zijn eigen vader en hoe hij zich zelf heeft losgerukt van de opvoeding die hem werd opgelegd, hoe hij ook als puber zich afzette van alles wat zijn ouders hem bij brachten.
Op de cover zie je een mooie foto van Stef en Camu met hun fake tattoos die ze showen, stoere smoelen trekkend maar toch op het randje van in lachen uitbarsten.
En dit is maar één herinnering die hij deelt samen met zijn zoon, die nu eerder 'laat me nu toch eens fucking gerust' uit en meer op de smartphone tijd doorbrengt dan met zijn ouders. En hoewel de tijden en de middelen anders zijn, schetst dit boek een mooi beeld van hoe een gezin evolueert, hoe rebels een puber kan zijn, hoe mooi opvoeding ook is, hoeveel liefde een vader voor zijn kinderen kan hebben (en natuurlijk ook een moeder, maar het boek is vanuit Stefs standpunt als vader geschreven, so it's implied)
Heerlijk hoe dit boek ook een ode brengt aan wijlen Stijn De Paepe, de dichter die enkele jaren geleden de strijd met een vreselijke ziekte verloor. Dat dit gebeurt over een foto van Stef en zijn zoon, in de zee, poedelnaakt, met hun blote konten naar de camera gericht, zou Stijn dubbel en dik appreciëren, daar ben ik zeker van!
Ook al is dit een portret dat misschien niet altijd de leukere kanten van opvoeden toont, dat puberteit vaak zwaar inhakt in een gezin wil zeker niet zeggen dat dit boek geen grappige inhoud bevat. De herinneringen en vooral het 'te pas en te onpas gebruiken van het woord Nisnikan en zijn vele betekenissen' zorgt voor de nodige grappige situaties.
'Nisnikan', een woord zonder betekenis dat eigenlijk alles kan betekenen. Het is het uitgevonden woord van de jonge Camu, de zoon van auteur, columnist en journalist Stef Selfslagh. Dit boek is een brief van een vader aan zijn puberende zoon, een brief waarin hij figuurlijk afscheid neemt van het kind. Tegelijkertijd neemt hij ook met dit boek afscheid van zijn vader, die net overleed.
Nisnikan is een coming-of-age story maar niet enkel van Camu, de zoon van Stef, maar ook van Stef zelf die begrijpt dat ook hij moet opgroeien en volwassen worden, net als zijn zoon, met wie hij wel een liefde voor taal deelt, en zelfs door zijn zoon. Want gedaan zijn de verzonnen spelletjes die hij kon spelen met hem, gedaan is het knuffelen en zijn papa boven alles stellen, gedaan is het met alles samen doen en als hij angst heeft aan papa's been vast te hangen. Op een bepaald moment moet je als vader loslaten en moet je inzien dat je zoon ook zijn eigen weg moet zien te vinden in het leven.
Stef trekt dan ook de lijn door met zijn eigen vader en hoe hij zich zelf heeft losgerukt van de opvoeding die hem werd opgelegd, hoe hij ook als puber zich afzette van alles wat zijn ouders hem bij brachten.
Op de cover zie je een mooie foto van Stef en Camu met hun fake tattoos die ze showen, stoere smoelen trekkend maar toch op het randje van in lachen uitbarsten.
En dit is maar één herinnering die hij deelt samen met zijn zoon, die nu eerder 'laat me nu toch eens fucking gerust' uit en meer op de smartphone tijd doorbrengt dan met zijn ouders. En hoewel de tijden en de middelen anders zijn, schetst dit boek een mooi beeld van hoe een gezin evolueert, hoe rebels een puber kan zijn, hoe mooi opvoeding ook is, hoeveel liefde een vader voor zijn kinderen kan hebben (en natuurlijk ook een moeder, maar het boek is vanuit Stefs standpunt als vader geschreven, so it's implied)
Heerlijk hoe dit boek ook een ode brengt aan wijlen Stijn De Paepe, de dichter die enkele jaren geleden de strijd met een vreselijke ziekte verloor. Dat dit gebeurt over een foto van Stef en zijn zoon, in de zee, poedelnaakt, met hun blote konten naar de camera gericht, zou Stijn dubbel en dik appreciëren, daar ben ik zeker van!
Ook al is dit een portret dat misschien niet altijd de leukere kanten van opvoeden toont, dat puberteit vaak zwaar inhakt in een gezin wil zeker niet zeggen dat dit boek geen grappige inhoud bevat. De herinneringen en vooral het 'te pas en te onpas gebruiken van het woord Nisnikan en zijn vele betekenissen' zorgt voor de nodige grappige situaties.
1
Reageer op deze recensie