Pennekinderen uit het Achterhuis

https://looneybooks79.blog/2024/09/22/pennekinderen/
Dat oorlog een vies beest is heeft niet enkel het huidige nieuws al aangetoond, doorheen de geschiedenis zijn genoeg voorbeelden die dit aantonen. Maar soms ontstaat er uit al dat lelijke, uit alle dood, uit alle bloed en verderf en uit alle slechtheid, een kleurrijke versie van die geschiedenis. Kleurrijk door de verhalen en nu ook, tachtig jaar later dankzij een divers aantal illustratoren, door de prachtige tekeningen die gemaakt zijn bij elk van deze verhalen.
Auteur van de ‘Pennekinderen’ is Anne Frank, het meisje dat we allemaal kennen uit het Achterhuis, haar dagboek en het vreselijke einde dat het kind tegemoet is gegaan. (Ik las net het boek ‘De Kampen’ - uitgegeven bij Borgerhoff & Lamberigts - en daarin vond ik een foto van het graf van Anne en haar oudere zus Margot op de plaats waar ze beide het leven lieten.
Anne schreef haar verhaaltjes, haar Pennekinderen, als tijdverdrijf in het Achterhuis, en combineerde verhalen over gebeurtenissen die zich rondom haar afspeelden met de mensen waarmee ze in zo’n kleine ruimte moest schuilen voor de nazi’s, die alle Joden vervolgden en verdelgden. Maar ze schreef ook leuke fantasietjes over elfjes en kabouters en een speelgoedbeer die de wereld wil verkennen (dat deed me denken aan het laatste verhaal dat Franz Kafka schreef: The Doll). Anne zelf vond het heel jammer dat ze zelf niet zo mooi kon tekenen. Maar schrijven kon ze wel degelijk. Ze had veel talent en had volgens mij een heel mooie carrière als auteur kunnen nastreven, had de geschiedenis er niet anders over beslist!
Omdat ze zelf zo graag wou kunnen tekenen, net daarom, werd dit boek samengesteld. Per verhaaltje dat Anne achterliet werd een illustratie gemaakt over het verhaal of over iets dat in het verhaal gebeurt. Een veertigtal illustratoren van over de ganse wereld mochten een pennekindje kiezen en daarrond een prachtige tekening maken (er zitten echt pareltjes tussen!)
Anne mag het zelf niet meer meemaken maar als er een hemel bestaat, dan ben ik zeker dat ze nu op dit boek staart met veel bewondering en vol liefde en misschien een traantje in haar ogen. De oorlog is iets wreeds maar Anne bleef het mooie van de natuur zien, bleef de liefde voor haar familie voelen maar ook de angst om ontdekt te worden en voor de bombardementen.
Het boek is afwisselend een tekening, het verhaaltje van Anne Frank, een kleine uitleg van de illustrator over waarom die net dat verhaaltje koos en vaak ook nog een quote uit haar dagboek. (Ik ben nu ook sneller geneigd eindelijk dat dagboek te lezen dus hou het profiel in de gaten want dat kan wel eens snel komen nu!)
Helemaal achteraan deze prachtige editie van ‘Pennekinderen’ vinden we ook de bio’s van de illustratoren én van Anne zelf. Ik zou zeggen: ‘Nooit meer’ maar ik vrees dat het reeds te laat is daarvoor…
Tenslotte zou ik ook iedereen de tip geven om zeker het Anne Frank Huis (met achterhuis) te bezoeken in Amsterdam! Ik deed dit enkele jaren geleden, net nadat het volledig gerenoveerd museum opende en ik verliet het met zowel een gevoel van verdriet en heel veel moeite om dat stuk verleden te verwerken, maar anderzijds ook met een moed, een streven naar de moed die Anne Frank en haar familie had om zo positief mogelijk, ook op moeilijke momenten, door het leven te gaan… maar vaak is zoiets makkelijker te zeggen dan effectief na te leven.