Vogelaar

https://looneybooks79.blog/2024/07/21/psychopompos/

"Vole, vole, petite aile! Ma douce, mon hirondelle"

Met dat liedje van Céline Dion zou je dit boek nog het beste kunnen begeleiden. Want in Psychopompos spelen vogels een grote rol in het boek én in het leven van Amélie Nothomb.

Psychopompos definitie: "Boodschappers van de goden met gevleugelde voeten. Een psychopompos was iemand die de zielen van de afgestorvenen begeleidde op hun reis naar de onderwereld."

(Wie ooit het boek 'The Dark Half' van Stephen King las kan dit misschien herkennen want daar gebruikt de schrijver deze theorie met mussen!)

Dit boek is dus eigenlijk een autobiografisch werk van de schrijfster die vertelt over haar passie voor vogels en haar over haar jeugd in Japan en Laos onder andere. Maar ook over een traumatische gebeurtenis dat op een strand van Bangladesh toen ze twaalf jaar oud was.

Dat wat gebeurde op haar twaalfjarige leefijd sporen naliet kan je zeker van op aan. Amélie ontwikkelde nadien anorixa waar ze tot op vandaag nog steeds voor vecht.

Het boek is niet alleen het verhaal van trauma maar ook over haar voorliefde voor literatuur en natuurlijk voor vogels, een liefde die haar, volgens Amélie zelf, in staat stelt contact te houden met de doden.

Mijn ervaring met de boeken van Amélie Nothomb is niet altijd éven positief geweest tot nu toe. Enerzijds omdat zij niet de makkelijkste schrijfster is (vooral haar boeken proberen lezen in het Frans bleek voor mij toch net een brug te ver, tot nu toe) maar ik herinner me ooit het boek 'Hygiëne van een Moordenaar' gelezen te hebben en dat was alvast een heel aangename kennismaking met de auteur. Ook dit boek is zeker een aanrader, hoewel het tweede deel van het boek opnieuw hervalt in een typische Nothomb, beetje vergezocht en op het randje van ongelofelijk, zeker bij een autobiografie.

Maar het is opnieuw de mooie editie van Uitgeverij Tzara die me overtuigde om dit boek ter hand te nemen en te lezen want geef toe, de vormgeving van de boeken van deze uitgeverij zijn toch een streling voor het oog.

En natuurlijk de foto met Amélie én natuurlijk de onmisbare vogel op de achtergrond (is dat de trompetkraanvogel waarvan ze het Japanse sprookje beschrijft in het begin van het boek?) zorgen er gewoon voor dat je dit boek wilt vastnemen en jezelf verdiepen in de ornitologie à la Nothomb!

"Ach meneer, een mooie vogel wil ik zijn, met sterke vleugels, meneer Merlijn!"