Lezersrecensie
Woordenschatje
https://looneybooks79.blog/2024/11/13/voor-altijd-geleden/
‘Voor altijd geleden’ is een van de meest gelaagde boeken dat ik in 2024 las. Er valt dan ook heel veel over te zeggen en waarschijnlijk vergeet ik uiteindelijk ook nog eens de helft van wat ik echt wil zeggen, maar dat maakt het des te spannender en aangenamer voor een toekomstige ontdekker van dit boek om zelf tussen de lijnen op zoek te gaan naar alle dingen die Stephan heeft willen vertellen.
Om de dood van zijn vriendin Emma, twee jaar voordien, te verwerken gaan Tristan en zijn drie beste vrienden, Jelle, Thomas en Levi, naar de Zandbergen, een plek dat ooit door een treinongeval afgesloten was van het publiek wegens gevaar door vrijgekomen chemische stoffen. (Wie zich een beetje de geschiedenis herinnert, weet dat in mei 2013 in Wetteren - waar Stephan zelf trouwens vandaan komt - ooit een dergelijke treinramp is geweest die Wetteren maanden in de ban heeft gehouden en een dodelijk slachtoffer eiste. De Zandbergen is trouwens een natuurdomein in Wetteren)
Tijdens hun zwerftocht door de Zandbergen, op zoek naar een wilg waarin Tristan de naam van zijn vriendin kerfde, belanden ze in een Niemandsland, een open zandplek waar ze niet meer lijken weg te geraken. Het wordt een lijdensweg die Tristan doet terugdenken aan een vergelijkbare lijdensweg, die van Emma en haar kanker.
Het verhaal switcht dan ook van de tocht van de jongens, die allemaal een reden hebben om hun verdriet voor het verlies te verwerken, naar dat van Emma en Tristan. Emma leeft voor boeken, films en muziek en zal uiteindelijk al haar liefdes kwijtraken door de allesverterende en allesverwoestende ziekte.
In Emma herkende ik mezelf, haar veelzijdigheid en haar liefdes, maar ook haar lijdensweg om om te leren gaan met een ziekte die de plaats inneemt van zowat alles. Maar het doet me ook afvragen of de voorliefde voor horror en sci-fi en de liefdes die Emma koestert voor literatuur niet de weerspiegeling zijn van de auteur zelf?
In het boek speelt het natuurdomein ‘De Zandbergen’ dus een gigantische rol. Maar ook wilgen zijn heel aanwezig, van de cover tot in de nachtmerrie waarin Tristan vastzit en zelfs in Emma’s wereld spelen wilgen steevast een rol. Van de muziek van Bon Iver tot The Antlers en met boeken van Algeron Blackwood (dankzij Stephan is mijn tbr trouwens enorm gegroeid sinds ik dit boek las!). Ik ben dan ook eens gaan opzoeken waar wilgen symbool voor staan: ‘Wilgen: de treurwilg die al voorbode kan zijn voor het noodlot (symbool voor ongelukkige liefde, dood & dodenrijk)’ - Maak ervan wat jezelf wilt als je dit boek leest.
Het lijkt alsof Stephan zijn lezers via dit boek oproept om in het hoofd van Emma te kruipen en de wereld door haar ogen te bekijken… het boek lijkt dan ook de weerspiegeling te zijn van haar leven en einde, van hoe zij met boeken omgaat… Stephan wil dat je eigenlijk dit boek volkrabbelt met potlood en zinnen onderlijnt, harten tekent rond de paginanummers en kanttekeningen maakt… net zoals Emma zou doen!
Toen ik begon te lezen dacht ik dat ik de titel doorhad en dat ik er een ‘double entendre’ in mocht vinden… maar wie het boek las weet intussen wat het echt betekent. Maar ik blijf toch denken dat er meer achter zit!
Ik kan heel veel zinnen quoten uit het boek maar dan moet ik bijna het ganse boek in deze recensie overschrijven!
Stephan de Winter is filosoof en boekenfreak. Je kan hem op Twitter/X volgen: Winternaut en natuurlijk op Instagram onder zijn naam. Wie houdt van een kenner op vlak van filosofische en klassieke werken maar ook eigentijdse moderne klassiekers, moet zeker deze kerel volgen!
Nog enkele dingen wil ik kwijt:
1. Emma’s liefde voor boeken, literatuur en verhalen is heel belangrijk in dit boek… zoals ze zelf zegt op een bepaald moment: ‘Verhalen verbinden’
2. In dit boek spelen rouw en verwerken van verlies een grote rol. Elk onderdeel in het boek krijgt dan ook een term van de vijf stages van het rouwproces als titel. Ooit had ik het plan om zelf een verhaal te schrijven waarin deze stages een rol speelden. Maar ik denk dat Stephan geslaagd is waar ik zelf de moed voor ontbrak.
3. Het boek behandelt ook een heel zwaar thema, namelijk euthanasie. Ik weet dat niet iedereen voorstander is hiervan. Maar Stephan schrijft met zoveel respect en liefde en het grootste hart hierover.
4. Ook, betreffende rouwen, weet Stephan heel mooi aan te tonen dat dit iets is dat je nooit alleen hoeft te doen. En dat je ook nooit alleen bent die een verlies te verwerken heeft.
5. Het boek heeft heel wat verwijzingen naar literatuur en muziek. Stephan heeft ze dan ook allemaal achteraan in het boek op een rijtje gezet. Zelfs een heel bekende quote uit de Baghavad Gita, die ook later bekender is geworden door Oppenheimer, komt aan bod…
Ik heb het boek al eens met een term ‘woordenschatje’ bestempeld en ik hou me hieraan, want geen zin is te veel, geen woord ontbreekt of dient als opvulling. Het is een boek vol emotionele scenes dat tussen drama, filosofische verhandeling, thriller en fantasy zweeft. Ik kan enkel maar eindigen met te zeggen dat ik al hard uitkijk naar Stephans volgende boek! Cheers, mate!
(De cover die hier op Hebban staat is niet de uiteindelijke cover geworden die de uitgeverij heeft gebruikt!)
‘Voor altijd geleden’ is een van de meest gelaagde boeken dat ik in 2024 las. Er valt dan ook heel veel over te zeggen en waarschijnlijk vergeet ik uiteindelijk ook nog eens de helft van wat ik echt wil zeggen, maar dat maakt het des te spannender en aangenamer voor een toekomstige ontdekker van dit boek om zelf tussen de lijnen op zoek te gaan naar alle dingen die Stephan heeft willen vertellen.
Om de dood van zijn vriendin Emma, twee jaar voordien, te verwerken gaan Tristan en zijn drie beste vrienden, Jelle, Thomas en Levi, naar de Zandbergen, een plek dat ooit door een treinongeval afgesloten was van het publiek wegens gevaar door vrijgekomen chemische stoffen. (Wie zich een beetje de geschiedenis herinnert, weet dat in mei 2013 in Wetteren - waar Stephan zelf trouwens vandaan komt - ooit een dergelijke treinramp is geweest die Wetteren maanden in de ban heeft gehouden en een dodelijk slachtoffer eiste. De Zandbergen is trouwens een natuurdomein in Wetteren)
Tijdens hun zwerftocht door de Zandbergen, op zoek naar een wilg waarin Tristan de naam van zijn vriendin kerfde, belanden ze in een Niemandsland, een open zandplek waar ze niet meer lijken weg te geraken. Het wordt een lijdensweg die Tristan doet terugdenken aan een vergelijkbare lijdensweg, die van Emma en haar kanker.
Het verhaal switcht dan ook van de tocht van de jongens, die allemaal een reden hebben om hun verdriet voor het verlies te verwerken, naar dat van Emma en Tristan. Emma leeft voor boeken, films en muziek en zal uiteindelijk al haar liefdes kwijtraken door de allesverterende en allesverwoestende ziekte.
In Emma herkende ik mezelf, haar veelzijdigheid en haar liefdes, maar ook haar lijdensweg om om te leren gaan met een ziekte die de plaats inneemt van zowat alles. Maar het doet me ook afvragen of de voorliefde voor horror en sci-fi en de liefdes die Emma koestert voor literatuur niet de weerspiegeling zijn van de auteur zelf?
In het boek speelt het natuurdomein ‘De Zandbergen’ dus een gigantische rol. Maar ook wilgen zijn heel aanwezig, van de cover tot in de nachtmerrie waarin Tristan vastzit en zelfs in Emma’s wereld spelen wilgen steevast een rol. Van de muziek van Bon Iver tot The Antlers en met boeken van Algeron Blackwood (dankzij Stephan is mijn tbr trouwens enorm gegroeid sinds ik dit boek las!). Ik ben dan ook eens gaan opzoeken waar wilgen symbool voor staan: ‘Wilgen: de treurwilg die al voorbode kan zijn voor het noodlot (symbool voor ongelukkige liefde, dood & dodenrijk)’ - Maak ervan wat jezelf wilt als je dit boek leest.
Het lijkt alsof Stephan zijn lezers via dit boek oproept om in het hoofd van Emma te kruipen en de wereld door haar ogen te bekijken… het boek lijkt dan ook de weerspiegeling te zijn van haar leven en einde, van hoe zij met boeken omgaat… Stephan wil dat je eigenlijk dit boek volkrabbelt met potlood en zinnen onderlijnt, harten tekent rond de paginanummers en kanttekeningen maakt… net zoals Emma zou doen!
Toen ik begon te lezen dacht ik dat ik de titel doorhad en dat ik er een ‘double entendre’ in mocht vinden… maar wie het boek las weet intussen wat het echt betekent. Maar ik blijf toch denken dat er meer achter zit!
Ik kan heel veel zinnen quoten uit het boek maar dan moet ik bijna het ganse boek in deze recensie overschrijven!
Stephan de Winter is filosoof en boekenfreak. Je kan hem op Twitter/X volgen: Winternaut en natuurlijk op Instagram onder zijn naam. Wie houdt van een kenner op vlak van filosofische en klassieke werken maar ook eigentijdse moderne klassiekers, moet zeker deze kerel volgen!
Nog enkele dingen wil ik kwijt:
1. Emma’s liefde voor boeken, literatuur en verhalen is heel belangrijk in dit boek… zoals ze zelf zegt op een bepaald moment: ‘Verhalen verbinden’
2. In dit boek spelen rouw en verwerken van verlies een grote rol. Elk onderdeel in het boek krijgt dan ook een term van de vijf stages van het rouwproces als titel. Ooit had ik het plan om zelf een verhaal te schrijven waarin deze stages een rol speelden. Maar ik denk dat Stephan geslaagd is waar ik zelf de moed voor ontbrak.
3. Het boek behandelt ook een heel zwaar thema, namelijk euthanasie. Ik weet dat niet iedereen voorstander is hiervan. Maar Stephan schrijft met zoveel respect en liefde en het grootste hart hierover.
4. Ook, betreffende rouwen, weet Stephan heel mooi aan te tonen dat dit iets is dat je nooit alleen hoeft te doen. En dat je ook nooit alleen bent die een verlies te verwerken heeft.
5. Het boek heeft heel wat verwijzingen naar literatuur en muziek. Stephan heeft ze dan ook allemaal achteraan in het boek op een rijtje gezet. Zelfs een heel bekende quote uit de Baghavad Gita, die ook later bekender is geworden door Oppenheimer, komt aan bod…
Ik heb het boek al eens met een term ‘woordenschatje’ bestempeld en ik hou me hieraan, want geen zin is te veel, geen woord ontbreekt of dient als opvulling. Het is een boek vol emotionele scenes dat tussen drama, filosofische verhandeling, thriller en fantasy zweeft. Ik kan enkel maar eindigen met te zeggen dat ik al hard uitkijk naar Stephans volgende boek! Cheers, mate!
(De cover die hier op Hebban staat is niet de uiteindelijke cover geworden die de uitgeverij heeft gebruikt!)
1
Reageer op deze recensie