Te hoge verwachtingen voor dit boek

De veertigjarige Pien is doodmoe en dat heeft niets met de drukte in haar eigen kapperszaak te maken. Een half jaar eerder is haar moeder na een pittig ziekbed overleden en dat is Pien niet in de koude kleren gaan zitten. Haar vader heeft ze nooit gekend en broers of zussen had ze niet, dus Pien en haar moeder waren twee handen op één buik. Nu blijft ze alleen achter met een verlaten huis dat ze nog altijd niet heeft uitgeruimd. Wanneer Pien daar op aandringen van haar vriendin Leonoor daar eindelijk aan begint, vindt ze alleen een vreemde foto en een e-mail van een onbekende met een duidelijke dreigende toon.

---Een kluwen aan onduidelijkheid---
Het blijkt dat Piens moeder ruim veertig jaar geleden op het Portugese eiland Madeira in de horeca heeft gewerkt en toen zwanger is geworden. De dreigende e-mail – die over een veertigjarige Carolina Gomez gaat – suggereert alleen dat Piens moeder nooit zwanger is geweest en dat Pien is geadopteerd. En dat die adoptie niet op geheel zuivere wijze heeft plaats gevonden. Bovenop de rouw om het verlies van haar moeder, krijgt Pien dus ook nog eens met heel veel vraagtekens over haar biologische achtergrond te maken.

Pien gaat op onderzoek uit om antwoorden te vinden, maar komt in Nederland niet heel ver. Het is uiteindelijk Leonoor die de knoop doorhakt en Pien overhaalt om samen met haar naar Madeira op vakantie te gaan. Het is een prachtig eiland waar ze fijn bij kunnen komen en tegelijkertijd ook samen kunnen uitzoeken hoe de vork nu echt in de steel zit.

In eerste instantie stuiten de vrouwen vooral op muren en informatie die door de jaren heen verloren is geraakt. Door hun vasthoudendheid weten ze uiteindelijk langzaam maar zeker de kluwen aan onduidelijkheid te ontwarren.

---Vreemde en onverklaarbare dingen---
Wanneer Pien en Leonoor (Leo) serieus aan hun zoektocht beginnen, komen ze er al snel achter dat het niet eenvoudig is om te achterhalen wie die Carolina Gomez is. En of Piens moeder werkelijk op Madeira zwanger is geworden. Naarmate er door al hun moeite wat eerste brokjes informatie loskomen, gebeuren er alleen steeds meer vreemde en onverklaarbare dingen.

Zo worden ze regelmatig achtervolgd en wordt er zelfs op hun hotelkamer ingebroken. Soms werkt er iemand met hen mee om vervolgens als een blad aan de boom om te draaien. Het is duidelijk dat er meer gaande is dan er aan de oppervlakte te zien is, maar de twee vrouwen kunnen er telkens net niet bij.

Uiteindelijk vallen de puzzelstukjes in elkaar en blijkt dat de redenen voor alle mysterie nog niet eens zo heel vergezocht zijn.

---Te hoge verwachtingen voor dit boek---
Ik ben dol op de boeken van Suzanne Vermeer. Ik houd van de zomerse vakantiesfeer en de personages met herkenbare situaties. Meestal hebben deze zomerthrillers niet heel veel om het lijf, het zijn ideale boeken om half duttend op een strandbedje of in de zon in de achtertuin te lezen.

De vorige zomerthriller – Strandfeest – was alleen van een verrassend hoger niveau. Het zat net wat beter in elkaar dan de vorige boeken en wist net wat meer te verrassen. Ik had daarom vrij hoge verwachtingen van dit bloemeneiland, die zijn alleen niet waargemaakt. Het niveau is hetzelfde als van de vorige boeken, kennelijk was Strandfeest een uitschieter.

Hoe dan ook, ik vond het weer een fijn verhaal en het is dat ik al een vakantie naar Frankrijk heb geboekt. Anders zou ik serieus overwegen om op basis van de beschrijvingen in dit boek naar Madeira te gaan. Nou ja, misschien volgend jaar!

Deze recensie is ook op mijn blog gepubliceerd: https://loortjeleest.nl/