Terug naar Camelot

Er zijn tien jaar verstreken sinds die fatale confrontatie tussen de Saksen en het leger van Arthur en Lancelot. Bij deze bloederige slag kwam Lancelot om het leven en verdween Arthur spoorloos. Het is niet meer dan logisch dat ook hij inmiddels dood is. Net als Merlijn zijn Arthur, Lancelot en hun beroemde leger inmiddels niet meer dan geesten uit het verleden en is Brittannië door de nog altijd oprukkende Saksen een duistere plek vol moordpartijen, anarchie en hongersnood geworden. In een geïsoleerd klooster in de afgelegen moerassen van Avalon heeft de novice Galahad weinig last van al deze ellende, maar daar komt al snel verandering in.

---De Heilige Meidoorn---
Natuurlijk weet Galahad heel goed dat hij de zoon van Lancelot is, hij staat er alleen liever niet bij stil. Hij was nog maar een kleine jongen toen zijn vader voor de laatste keer ten strijde trok en het doet hem nog altijd pijn dat Lancelot hem zo aan zijn lot overliet. Zijn vader vond Arthur overduidelijk belangrijker dan hem.

Sinds die noodlottige dag woont Galahad bij de monniken van de Heilige Meidoorn. Na tien jaar als novice in de leer te zijn geweest, kan het niet lang meer duren totdat hijzelf broeder van de orde zal zijn. Zijn christelijke ambities komen alleen tot een abrupt einde wanneer een groep Saksen het klooster overvalt. Alleen broeder Yvain – die ooit speerdrager voor Arthur was geweest – en Galahad weten dit te overleven.

Samen met een paar oude wapenbroeders van Yvain en de pittige Iselle gaat Galahad tegen wil en dank op zoek naar de strijdlust die Arthur ooit in Brittannië had weten te ontketenen.

---Terug naar Camelot---
Het kleine groepje zelfbenoemde verzetshelden moet als eerste beslissen hoe ze de oude vonk van tegenstand tegen de Saksen weer tot leven kunnen brengen. En de beste manier lijkt nog altijd door terug te keren naar het oude thuis van Arthur: Camelot.

“Toen we na vier dagen Camelot bereikten, zei Gediens dat ik met mijn uitpuilende ogen en openhangende mond wel een vis uit de diepzee leek. Maar als dat zo was, dan was ik niet de enige die bij de aanblik van ontzag vervuld raakte. Iselle zat rechtop in het zadel en keek reikhalzend naar die machtige heuvel en de muur van gehouwen stenen en de houten palissade daarbovenop. Zelfs Gawain keek aangedaan omhoog, niet zozeer vanwege de imposante aanblik, wist ik, maar eerder door wat Camelot symboliseerde, de herinneringen die daar waren gesmeed en nog altijd even scherp en glanzend als het zwaard in zijn schede door hem werd meegedragen.”

---In de voetstappen van een legendarische vader---
Ik heb begin vorig jaar met volle teugen van het boek Lancelot genoten, de voorganger van dit verhaal, en ik ben het met Giles Kristian eens dat een vervolg niet meer dan logisch was. Het boek Lancelot had namelijk een erg open einde en dat voelt (in ieder geval voor mij) altijd erg onaf.

Het dingetje is alleen dat Kristian met het boek Lancelot kon leunen op de welbekende legendes van Arthur, Lancelot, Guinevere, Merlijn en Excalibur. Bij dit verhaal was meer creativiteit nodig en dat maakt dat het minder tot de verbeelding spreekt. Het resultaat is hoe dan ook een heerlijk avontuurlijk epos boordevol middeleeuwse sfeer.

De jonge Galahad is de verteller en zijn interessante personage met oud zeer en angst om in de voetstappen van zijn legendarische vader te stappen draagt het verhaal dat na een paar mooie plotwendingen naar een bombastische climax toewerkt. Het was een feest om dit te lezen!

Deze recensie is ook op mijn blog gepubliceerd: https://loortjeleest.nl/