Leest niet heel lekker, wel de moeite waard

Marjolein de Vriese werkt als rechercheur in het Vlaamse Genk, maar echt goed gaat dat niet. Commissaris Reynders moet haar niet en schept haar enkel en alleen op met dossiers die niemand anders wil. Dat heeft vooral met haar achternaam te maken, want jaren geleden heeft haar vader als rechercheur samen met Reynders bij hetzelfde korps gewerkt. Toen hij in de jaren negentig diep in de zaak over de seriemoordenaar Gabriël dook werd hij voor de ogen van Marjolein vermoord. Wanneer de 18-jarige Julie Dumoulin op een manier wordt afgeslacht die erg aan de nog altijd niet gepakte Gabriël doet denken, is Marjolein vastbesloten om het werk van haar vader af te maken.

---De Vriese en Durnez---
Het is geen verrassing dat Marjolein ver van de zaak van Julie Dumoulin wordt afgehouden, maar dat laat haar niet tegenhouden. Hierdoor valt ze op bij Peter Saelens en wordt ze gevraagd om zich bij zijn team van de federale politie te voegen om zo gezamenlijk achter Gabriël achter te gaan. Het kan namelijk niet anders dat hij degene is die Julie Dumoulin, dochter van een rijke projectontwikkelaar en federaal parlementslid, heeft vermoord.

Marjolein wordt aan de Waalse rechercheur Nathan Durnez gekoppeld om samen te werken. Ze hebben alleen binnen een mum van tijd een hartgrondige hekel aan elkaar. Marjolein is pas 27 jaar oud en nog behoorlijk onervaren, maar wel erg gedreven. Nathan is 39 en doordrenkt van bitterheid. Ook hij heeft de nodige trauma’s uit zowel zijn jeugd als zijn meer recente verleden en vooral hij heeft direct een hekel aan dat jonge Vlaamse strebertje.

Naarmate de zaak vordert en de dode lichamen van jongvolwassen kinderen van hooggeplaatste figuren zich opstapelen, wordt er een verband tussen de moorden duidelijk. Het is alsof Gabriël – of degene die hem imiteert – wraak op een groep mannen wil nemen die in het verleden door corruptie rijk en succesvol zijn geworden. Maar dat is niet het enige. De dader wil blijkbaar ook Marjolein en Nathan bij de zaak betrekken en dat heeft alles met hun geschiedenis te maken.

---Junior---
Je komt als lezer niet te weten wie Gabriël is, maar kruipt wel regelmatig in het hoofd van een jonge vrouw die zichzelf Junior noemt. Zij is degene die in opdracht van iemand de moorden pleegt en dat doet ze uit wraak. Ze heeft als kind vreselijke dingen meegemaakt en dat kan ze niet vergeten. Daarom moeten de kinderen van de mannen die voor die verschrikkingen verantwoordelijk waren op de ergst mogelijke manier boeten.

“Een bruine envelop met het Romeinse cijfer I lag op een kruk bij de deur, met een uitvergrote foto van Julie Dumoulin en een reisfoto. Vijf jongeren poseerden aan de voet van de Eiffeltoren. Elk van hen had een nummer gekregen van 1 tot 5: Julie Dumoulin nummer 1, de jongen in de kelder nummer 3. Het was niet Juniors idee geweest hem nu al te sluiten, voor hij aan de beurt was, maar ze was gebrieft dat de jongeman voor lange tijd het land zou verlaten. En dat mocht niet gebeuren. Ze had hem nog nodig. Er was geen marge voor fouten als Junior wilde krijgen waar ze zo naar verlangde.”

---Leest niet heel lekker---
Duistere moorden, een genadeloze seriemoordenaar en een flinke dosis spanning: dit eerste deel uit de De Vriese & Durnez reeks van Bjorn van den Eynde heeft alle ingrediënten voor een thriller die ik normaal gesproken graag lees. En toch is dit boek niet met stip in de huidige top 10 van mijn favoriete dood en verderf-lijst gekomen. Sterker nog, hij heeft mijn favorieten niet eens gehaald.

De hoofdstukken zijn kort en de spanning wordt al snel opgevoerd, daar ligt het niet aan. Het zit hem eerder in de uitgebreide stoet aan personages die al meteen op de lezer worden afgevuurd, complexe verhoudingen tussen al die personages en een wat stroeve schrijfstijl. Bovendien moet je echt wel heel goed opletten om alles te kunnen volgen.

Is het omdat ik als Nederlandse niet heel bekend ben met het Belgische reilen en zeilen? Is het omdat van den Eynde een Vlaamse spreektaal in zijn boek gebruikt die net niet helemaal lekker leest? Is het verhaal net iets te complex als je juist behoefte hebt aan een meer ontspannen verhaal dat makkelijk wegleest? Ik ben er nog niet helemaal uit.

Het verhaal zit goed in elkaar, daar is niets aan af te dingen. En het is ook zeker niet slecht. Maar het is ook niet helemaal mijn ding. Misschien dat het tweede deel dat onlangs verscheen meer in mijn straatje past omdat ik nu de achtergronden van De Vriese en Durnez ken, wie weet. Ik ga sowieso een poging wagen!

Deze recensie is ook op mijn blog gepubliceerd: https://loortjeleest.nl/