Wel aardig, maar de koek is duidelijk ver op

Er zijn aardig wat jaartjes verstreken sinds Millie als huishoudelijke hulp in het penthouse van Douglas en Wendy Garrick heeft gewerkt. Ze heeft inmiddels haar studie afgerond, werkt als maatschappelijk werker met oudere mensen in een ziekenhuis, is getrouwd met Enzo en heeft twee kinderen: Ada van elf en Nico van negen. Tot haar grote vreugde hebben zij en Enzo onlangs een aardig huis op Long Island kunnen kopen en ook al kunnen ze de hypotheek maar net betalen, ze is dolblij met haar kleine paleisje in een rustige woonwijk. Millie waant zich veilig, veiliger dan in hun krappe appartement in The Bronx. Dat blijkt alleen al vrij snel onterecht te zijn.

---Ongegeneerd geflirt---
Het nieuwe huis van Millie en Enzo is het kleinste in de straat, maar dat deert hen niet. Toch kijken ze hun ogen uit als ze, nog amper uit de verhuisdozen, voor een etentje bij hun buren Suzette en Jonathan Lowell worden uitgenodigd. Hun huis is minstens twee keer zo groot en is modern en stijlvol ingericht. Ze zitten overduidelijk ruim in de slappe was.

Millie zit zich al snel aan Suzette te irriteren, want zij is ongegeneerd met Enzo aan het flirten. Enzo heeft zelf niets door en echtgenoot Jonathan lijkt ook niets in de gaten te hebben. Maar Millie is niet gek. Die prachtige en succesvolle vrouw zit achter haar man aan. En die huishoudster die de Lowells hebben, Martha, is met haar gesteven uiterlijk en onberispelijke gedrag ook nog eens doodeng.

Enzo heeft intussen al heel wat jaartjes een eigen hoveniersbedrijfje en door hun verhuizing naar Long Island is het voor hem belangrijk om klanten in zijn nieuwe woonplaats te vinden. Gelukkig staat Suzette de makelaar te popelen om hem aan een nieuwe klantenkring te helpen en dat zorgt voor de nodige spanningen in de relatie tussen Millie en Enzo.

---Een vreemd schrapend geluid---
Millie heeft het erg druk met haar werk, de verhuizing en de kinderen, bovendien hebben zij en Enzo het momenteel financieel niet breed. Toch heeft Enzo geregeld dat Martha iedere donderdagochtend bij hen komt schoonmaken. Het is namelijk gebleken dat Millie een te hoge bloeddruk heeft en het is voor haar beter als ze het wat rustiger aan doet.

De kosten die de hulp van Martha met zich meebrengen en het ongemakkelijke gevoel dat ze nu niet zelf de hulp is, maar een hulp heeft, zorgen er alleen niet voor dat Millie zich echt kan ontspannen. Vooral omdat Martha op een bepaald moment laat merken dat ze alles van Millie’s criminele verleden weet.

Als klap op de vuurpijl zorgt zoon Nico voor de nodige problemen en hoort Millie ’s nachts regelmatig een vreemd schrapend geluid dat ze maar niet thuis kan brengen. Enzo doet het af als de werking van het huis, maar Millie is daar helemaal niet zo zeker van. Het lijkt wel alsof er rare dingen in hun huis gebeuren.

---Wel aardig, maar de koek is duidelijk ver op---
De eerste twee boeken die van Freida McFadden op de Nederlandse markt verschenen – De Hulp en Wat de hulp weet – vond ik helemaal fantastisch. Het lijken hele gewone, bijna doorsnee verhalen, totdat er halverwege een enorme plotwending komt en je als lezer volledig wordt overrompeld. Begin dit jaar werd De perfecte zoon, een eerder boek van McFadden uitgegeven en dat vond ik een behoorlijk tegenvaller omdat dit overduidelijk niet aan haar andere boeken kon tippen. Ik was dus aangenaam verrast toen dit nieuwe deel over Millie Calloway in de schappen kwam te staan.

Het derde verhaal over Millie is weliswaar anders omdat ze nu niet meer als huishoudelijke hulp werkt, toch heeft het een vergelijkbare opzet. In de opbouw wordt de situatie geschetst en al snel blijken er een aantal vreemde zaken te zijn. Millie probeert hier haar vinger op te leggen en dit wordt door de nodige humor omlijst. Ergens halverwege komt dat die plotwending die het hele blikveld verandert.

Die plotwending, die kwam er. Hij was alleen niet zo heftig als in de vorige delen en ook nog eens een heel stuk minder verrassend. Al met al was het een aardig verhaal, maar het is duidelijk dat de koek ver op is als we het over de verrassingselementen gaan hebben. Het lijkt alsof McFadden het grootste deel van haar opzienbarende overrompelingen heeft opgebruikt.

Deze recensie is ook op mijn blog gepubliceerd: https://loortjeleest.nl/