Perfect, onnavolgbaar, fenomenaal

In het Wenen van 1895 leidt koster Josef Waldleitner stiekem een klein groepje toeristen door de crypte van de Stephansdom. Eigenlijk mag dat helemaal niet, maar mensen betalen dik voor een griezeltoertje door de donkere grafkamers met losse schedels en botten. Die extra inkomsten zijn mooi meegenomen. Die ene warme zaterdagavond in augustus wordt de rondleiding alleen wel erg spannend als de koster met zijn gasten op een heel recent lijk stuit. Inspecteur Leopold (Leo) von Herzfeldt wordt samen met politiefotografe Julia Wolf uit de foyer van de Wiener Oper geplukt om deze dode te onderzoeken en te fotograferen.

---Het spook op de foto---
Al snel blijkt dat de dode in de crypte doctor Theodor Lichtenstein is, een goede vriend van hoofdcommissaris Moritz Stukart. Net las Leo en commissaris Stukart was Lichtenstein joods en dat is ook meteen de reden waarom Leo op de zaak wordt gezet. De antisemitische hoofdinspecteur Leinkirchner zou bij deze zaak ongetwijfeld de kantjes eraf lopen en dat kan Stukart niet verkroppen. Zeker wanneer blijkt dat doctor Lichtenstein is vermoord.

Julia Wolf doet zoals altijd haar uiterste best om de dode en zijn omgeving met eventuele aanwijzingen zo goed mogelijk te fotograferen. Eenmaal in haar donkere kamer op het politiebureau krijgt ze bij het ontwikkelen van de foto’s alleen de schrik van haar leven. Op een van de foto’s van het lichaam is namelijk overduidelijk een zwevende geest boven het lijk te zien.

Komt dit door de seance die Lichtenstein onlangs bij de Italiaanse operazangeres Maria Vanotti bijwoonde of is er iets anders aan de hand?

---De doodgraver op het Zentralfriedhof---
Het is niet voor niets dat doodgraver Augustin Rothmayer diezelfde zomer met een nieuw boek bezig is dat hij volledig aan spook- en geestverschijningen wijdt. Mediums, seances en ouija borden zijn de afgelopen jaren mateloos populair in Wenen en deze eigenzinnige doodgraver vindt meer dan genoeg inspiratie in de wilde verhalen die de rondte doen.

“Uit Spook- en geestverschijningen door Augustin Rothmayer, geschreven te Wenen, 1895
Ikzelf heb ondanks al mijn jaren als doodgraver op het Zentralfriedhof te Wenen nog nooit een geestverschijning mogen aanschouwen. Wat ik echter wel heb gezien, zijn wenende moeders die niet wilden geloven dat hun geliefde kind zo vroeg van hen heenging; dappere echtgenoten wier snikken in de diepte van het open graf echoden, maar ook lieden die op de kist spuugden, vol verachting voor degene die er zo makkelijk van af was gekomen. Ook waren er doden die hun geheim voor altijd in hun graf meenamen.”

Ondanks deze nuchtere kijk wordt het onderzoek van Leo en Julia steeds spookachtiger. Wanneer Leo’s moeder Wilhelmina besluit om een tijdje naar Wenen te komen en in het nieuwe Schlosshotel am Cobenzl te verblijven, wordt de zaak alleen maar ingewikkelder.

---Perfect, onnavolgbaar, fenomenaal---
Wat heb ik intens genoten van dit derde deel uit fantastische reeks over inspecteur Leopold von Herzfeldt! Zoals altijd zat het verhaal perfect in elkaar en wist Oliver Pötzsch op onnavolgbare manier de spanning steeds verder op te bouwen. De plotwending was uiteraard ook weer een prachtige uitsmijter.

Dat allemaal samen is al reden genoeg om lyrisch over dit boek te zijn, ware het niet dat de sfeer van het Wenen in de late 19e eeuw zo fenomenaal in het verhaal is verwerkt dat deze hele reeks een ereplaats in mijn favoriete boekenkast heeft gekregen. Zowel de tijdsgeest als de kleinste details kloppen en dat zorgt voor een unieke combinatie.

Tel daar bij op dat de personages uitstekend zijn uitgewerkt en dat nieuwe karakters zoals Leo’s moeder Wilhelmina, de schrijver Arthur Conan Doyle en Maria Vanotti voor extra kleur en de nodige humor zorgen.

Ik wil uitgeverij Boekerij van harte bedanken voor het recensie-exemplaar, maar ik heb wel een verzoek: waar blijven de vertalingen van de eerdere boeken die Oliver Pötzsch heeft geschreven? Ik maak graag wat meer plek vrij naast de boeken over Leopold von Herzfeldt!