Lezersrecensie
Om te schaterlachen!
Abel woont samen met zijn vrouw Angela in de Amsterdamse Jordaan. Hun twee dochters hebben inmiddels hun vleugels uitgeslagen en hij heeft het in principe prima naar zijn zin met zijn eigen platenwinkeltje. Toch is er nog altijd een grote droom: een eigen wijnboerderij in Frankrijk. In eerste instantie staat Angela niet te springen wanneer Abel haar vertelt dat hij ervoor wil gaan, maar als Abel eenmaal aan een verkenningstocht in zuidelijk Frankrijk begint en daadwerkelijk een pareltje vindt, is ook zij om. Ze besluiten te emigreren en wijn te gaan produceren, maar dat valt uiteraard in werkelijkheid behoorlijk tegen.
---Niet te pruimen---
Abel is een typische hippie. Hij rijdt in een aftands volkswagenbusje, rookt regelmatig een joint en ziet zaken altijd rooskleurig in. Het wijndomein dat hij op de kop heeft weten te tikken is in zijn ogen dan ook een lot uit de loterij, ook als blijkt dat de bijbehorende wijnvelden van een corporatie gepacht moeten worden. En ook wanneer hij erachter komt dat de wijn van die velden niet te pruimen is.
Hij ziet geen problemen, alleen mogelijkheden. Hij gaat die druiven gewoon op een biologische manier verbouwen en er met veel liefde voor zorgen dat dit een prachtwijn wordt. In de tussentijd kunnen zijn buren hem wel schieten en zijn er zo weinig inkomsten dat Angela tijdelijk terug moet naar Amsterdam om zo de kas weer wat te kunnen spekken.
Het verhaal had zo een aflevering van het programma ‘Ik vertrek’ kunnen zijn, ware het niet dat Abel de moed geen moment verliest en op een bepaald moment toch nog de sleutel voor succes vindt. Tenminste, dat denkt hij.
---De tussenoplossing---
Wanneer Abel in een tijdschrift leest over een wijnboer die wijn met wiet vermengt, heeft hij een eureka-moment. Dit is hem namelijk op het lijf geschreven omdat hij met zulke zogenaamde wietwijn zijn twee favoriete geneugten combineert. En de wijn van die ene wijnboer verkoopt ook nog eens als een tierelier. Dit is een gegarandeerd succes en Abel hoort de kassa al rinkelen.
Het maken van dergelijke godendrank vraagt alleen om de nodige investeringen, dus er zal een tussenoplossing moeten komen. Gelukkig is zijn oudste dochter samen met haar vriendje Darryl op bezoek, hij weet daar wel een mooie mouw aan te passen.
Die tussenoplossing is wettelijk gezien niet bepaald zuiver en dat zorgt voor de nodige problemen. Maar ook daar ligt Abel niet wakker van.
---Om te schaterlachen---
Ik houd van ik vertrek-romans, ik houd van Frankrijk, ik houd van wijn en ik houd van boeken vol humor. Ilja Gort weet met deze hilarische roman al mijn liefdes af te vinken en ik heb van iedere letter genoten. Het personage Abel is heerlijk, zijn visie op het leven is zorgeloos en zijn beschrijvingen van de mensen en gebeurtenissen om hem heen zijn kostelijk.
Fransen zijn een volkje apart, ze zijn niet altijd even prettig in de omgang. Abel weet zijn buren en dorpsgenoten op een dolkomische manier in woorden te vatten, vooral de 92-jarige dame met een voorliefde voor enorme wapens is om te schaterlachen.
Door het toedoen van zijn kersverse schoonzoon Darryl, een vasthoudende politieagent en een vriendendienst voor de burgermeester van zijn dorp weet Abel zichzelf aardig in de nesten te werken, en de ontknoping daarvan is even kluchtig als onbeholpen.
Ilja Gort heeft een hele serie aan de avonturen van Abel en Angela gewijd en ik kijk nu al uit naar het tweede deel uit deze reeks. Het zal ongetwijfeld net zo’n dijenkletser zijn.
Deze recensie is ook op mijn blog gepubliceerd: https://loortjeleest.nl/
---Niet te pruimen---
Abel is een typische hippie. Hij rijdt in een aftands volkswagenbusje, rookt regelmatig een joint en ziet zaken altijd rooskleurig in. Het wijndomein dat hij op de kop heeft weten te tikken is in zijn ogen dan ook een lot uit de loterij, ook als blijkt dat de bijbehorende wijnvelden van een corporatie gepacht moeten worden. En ook wanneer hij erachter komt dat de wijn van die velden niet te pruimen is.
Hij ziet geen problemen, alleen mogelijkheden. Hij gaat die druiven gewoon op een biologische manier verbouwen en er met veel liefde voor zorgen dat dit een prachtwijn wordt. In de tussentijd kunnen zijn buren hem wel schieten en zijn er zo weinig inkomsten dat Angela tijdelijk terug moet naar Amsterdam om zo de kas weer wat te kunnen spekken.
Het verhaal had zo een aflevering van het programma ‘Ik vertrek’ kunnen zijn, ware het niet dat Abel de moed geen moment verliest en op een bepaald moment toch nog de sleutel voor succes vindt. Tenminste, dat denkt hij.
---De tussenoplossing---
Wanneer Abel in een tijdschrift leest over een wijnboer die wijn met wiet vermengt, heeft hij een eureka-moment. Dit is hem namelijk op het lijf geschreven omdat hij met zulke zogenaamde wietwijn zijn twee favoriete geneugten combineert. En de wijn van die ene wijnboer verkoopt ook nog eens als een tierelier. Dit is een gegarandeerd succes en Abel hoort de kassa al rinkelen.
Het maken van dergelijke godendrank vraagt alleen om de nodige investeringen, dus er zal een tussenoplossing moeten komen. Gelukkig is zijn oudste dochter samen met haar vriendje Darryl op bezoek, hij weet daar wel een mooie mouw aan te passen.
Die tussenoplossing is wettelijk gezien niet bepaald zuiver en dat zorgt voor de nodige problemen. Maar ook daar ligt Abel niet wakker van.
---Om te schaterlachen---
Ik houd van ik vertrek-romans, ik houd van Frankrijk, ik houd van wijn en ik houd van boeken vol humor. Ilja Gort weet met deze hilarische roman al mijn liefdes af te vinken en ik heb van iedere letter genoten. Het personage Abel is heerlijk, zijn visie op het leven is zorgeloos en zijn beschrijvingen van de mensen en gebeurtenissen om hem heen zijn kostelijk.
Fransen zijn een volkje apart, ze zijn niet altijd even prettig in de omgang. Abel weet zijn buren en dorpsgenoten op een dolkomische manier in woorden te vatten, vooral de 92-jarige dame met een voorliefde voor enorme wapens is om te schaterlachen.
Door het toedoen van zijn kersverse schoonzoon Darryl, een vasthoudende politieagent en een vriendendienst voor de burgermeester van zijn dorp weet Abel zichzelf aardig in de nesten te werken, en de ontknoping daarvan is even kluchtig als onbeholpen.
Ilja Gort heeft een hele serie aan de avonturen van Abel en Angela gewijd en ik kijk nu al uit naar het tweede deel uit deze reeks. Het zal ongetwijfeld net zo’n dijenkletser zijn.
Deze recensie is ook op mijn blog gepubliceerd: https://loortjeleest.nl/
1
Reageer op deze recensie